Iran in Transatlantic Interactions

چگونگي برخورد با ايران سوالي جنجالي است كه هميشه در روابط فرا آتلانتيكي مطرح بوده است. روابط ميان ايران و غرب به ويژه امريكا و اروپا داراي فراز و نشيب هاي زيادي در سه دهه گذشته بوده است و هر دو طرف برخوردهاي متفاوتي را در شرايط متفاوت از خود نشان داده‌اند. اين مقاله بر آن است تا به اين سوال پاسخ گويد كه در سه دهه گذشته براي برخورد با ايران چه سياستي داراي اهميت بيشتري بوده است؟ با استفاده از روشي تحليلي- تشريحي و مقايسه برخورد امريكا و اروپا با ايران، ميزان همگرايي و واگرايي اين بازيگران به دقت مورد بررسي قرار گرفته است. بر اساس يافته‌هاي اين مقاله بخورد فراآتلانتيكي با ايران به سه بخش تقسيم مي‌شود. در بخش اول، كه با پيروزي انقلاب اسلامي آغاز و تا فروپاشي شوروي و پايان جنگ سرد در اوايل دهه 1990 ادامه دارد، ايالات متحده و اروپا داراي نگراني‌هاي مشتركي هستند و سعي بر محدود كردن ايران انقلابي دارند. بخش دوم همزمان با تحولات بزرگ بين‌المللي مانند پايان جنگ سرد، جنگ خليج فارس و تحولات سياسي در ايران از جمله پايان جنگ ايران و عراق و رياست جمهوري هاشمي رفسنجاني است. در اين دوره شكاف‌ها و تفاوت‌ها در سياست‌ها فراآتلانتيكي آشكار مي‌شود. در بخش سوم و بخش مورد نظر ما اعلام برنامه هسته‌اي ايران و تلاش آمريكا براي متقاعد كردن اروپاييان براي اعمال فشارهاي بيشتر بر ايران در جهت محدود ساختن برنامه هسته‌اي اين كشور است. اين تلاش‌ها سرانجام منجر به اتخاذ سياست‌هاي همگرايي در برخورد با ايران شد. آنچه در اين بخش داراي اهميت مي‌باشد چرخش در سياست‌هاي اتحاديه اروپا (گفتگو و همكاري) در مقايسه با آمريكا (تحريم و محدودسازي) است.

The way to interact with Iran has always been a controversial issue in transatlantic relations. The American and European positions towards Iran has witnessed many ups and downs in the past three decades and based on different developments, both sides have had different stances. The main question of this article is that" what has been the dominant model in the transatlantic positions regarding Iran in the past three decades"? Comparing American and European positionsʹ towards Iran, the level of convergence and divergence of these actors will be scrutinized. Our findings indicate that the trend of transatlantic positions could be divided in to three stages. In the first stage which starts from the victory of the Islamic Revolution till the collapse of the Soviet Union and the end of the Cold War, the United States and the European countries share common concerns and try to contain the Revolutionary Iran. The second stage is coincided with some major international developments such as the end of Cold War, the Persian Gulf War (1991) and Iranʹs domestic developments including the end of imposed war and Hashemi Rafsanjani’s presidency. In this period, there could be seen apparent gaps and differences in transatlantic policies. The third stage, up on which we mainly focus, begins with the introduction of Iranʹs nuclear file and the American attempts to convince the Europeans to limit and to contain Iranʹs nuclear program which finally led to a sharp convergence in these countriesʹ positions. What is of great significance in this stage is a shift in European Unionʹs policies (negotiation and interaction) in comparison with those of Americaʹs Approach (imposing sanctions and containment).