اليتيمه تحت المجهر

يتيمه قصيده ي عيينيه اي است از سويد بن ابي كاهل يشكري وذره بين همان نگاه انتقادي ودقيق است. اين منظومه سويد مانند بسياري از گوهرهاي گرانبهاي ادبيات عربي مان در حاشيه باقي مانده است وپيشينيان اهميتش را درك نكرده اند وآنرا يتيمه ناميدند با اين حال كار خود را به نحو احسن تمام نكردند چون آنرا در جايگاه شايسته اش در بين شاهكارهاي شعر قديممان قرار ندادند اما معاصران، به استثناي طه حسين كه از برخي از مضامين اين قصيده تاثير پذيرفت، ديگران جز سهل انگاري وغفلت نسبت به اين قصيده كاري نكردند. اين پژوهش قصد بررسي عملي يتيمه را دارد كه به متعدد بودن ابعاد زيبايي آن اقرار كرده واز نگاه نقدي خلاقانه در پژوهش نقدي قديم ودر روش نقدي جديد بهره مند مي باشد. اين پژوهش بيانگر آن است كه ارزش كلمه به تنهايي هر چند كه بسيار در گوش وچشم تكرار شود نزديك به صفر است پس هر كلمه اي كه منسجم نباشد نمي توان به آن تكيه كرد. نظم پايين ترين حد لازم براي توليد كلام است ولي براي توليد زيبايي كافي نيست پس رازهايي وجود دارد كه نظم را تا مرتبه شعر ارتقا مي دهد.

Al- Yatemah is a poem composed by Sweid Bin Abi Kahel Al-Yashkari and is one of the masterpheces of Arabic literature. However, it remains unnoticed like many other masterpieces in our Arabic literature. Earlier people realized its importance; nevertheless, they did not hold it in as high esteem as other heroic poems. The modern critics, apart from Taha Husseinʹs influential reading for some of its meanings, gave it zero attention. This research attempts to take a practical applied approac to Al-Yatemah, recognizing its multiple aesthetic dimensions drawing upon the creative critical visions in our literary heritage as well as in contemporary literary citicism. In this approach, the value of words alone is close to zero. Every word that is not put in a certain context is without value. Combination and arrangement is the minimal thing for the production of speech. Speech and language, however, is not enough for the production of aesthetic value. There are other secrets which promote a composition to the level of poetry.