مقدمه في الوقف والابتدا مصطلحاته وعلاقته بالنحو

اين مقاله قضيه وقف وابتدا و تعريف اصطلاحات و همچنين رابطه آن دو را با دانش نحو مورد بررسي قرار مي‌دهد. اين امر از طريق تتبّع آرا و نظرات قاريان و نحوياني كه مواضع وقف را مشخص كرده اند و آنها را با دلايل و علل خود همراه كرده‌اند صورت مي‌گيرد. اين علل و دلايل بيشتر با قواعد و احكام صرف و نحو ارتباط دارد و بيان مي‌كند كه داننده مواضع وقف و ابتدا به شناخت نحو و مواضع تقدير گرفتن در نحو نياز دارد. مثلاً نحّاس نحوي به نقل از ابن مجاهد نوشته است:‌ "تنها يك نحويِ قرايت شناس و آگاه از قصص و مطلع از زبان قرآن به خوبي از عهده مواضع وقف و ابتدا برمي‌آيد." سپس به اختلاف نظر عالمان متقدم درباره شمار و نامگذاري انواع وقف پرداخته‌ايم. اين اختلاف نظر در منظوري كه براساس ترتيب زماني آنها بر طبق يادكرد آن عالمان متقدم ترسيم گرديده، پديدار مي‌شود و معلوم مي‌گردد كه انديشه تقسيمات آنها روشن نيست و هيچ كتابي در اين حوزه در اساس تقسيم و تعيين مواضع وقف با كتاب‌هاي ديگر اتفاق نظر ندارد. ما در اين مقاله چهار موضع از مواضع وقف را كه با بحث حاضر تناسب دارد آورده‌ايم و هريك از آنها را تعريف كرده‌ايم كه عبارتند از: وقف تام، وقف كافي، وقف حسن (نيكو)، وقف بيان. ضمناً به اين نتيجه رسيده‌ايم كه وقف و ابتدا از موضوعاتي است كه بر علم صرف و نحو تكيه دارد و براي ما روشن گرديد كه احكام و قواعد نحو و اختلاف نظر نحويان در بسياري از موارد وقف و نوع ان را جهت مي‌دهد.

This article investigates pause, start, their ramifications and their place in syntax. This is done by probing the views expressed by the reciters and syntacticians whi have specified and justified proper locations for pause. Their reasons and justifications mainly have to do with rules of syntax and morphology, suggesting that respecting the location of pause and start requires a good knowledge of syntax and correct recitation. For example, Al Nahhas has quoted Ibn-e-Jahid as saying “only a syntactician who knows correct recitation and is aware of the language and content of the Quran can pause and start at the right place. The article then consider the difference among the early scholars about the kinds and names of pauses. These differences reveal themselves only in the chronological order mentioned for the pauses. The idea behind the divisions is not clear and the books in this area do not agree with each other about the basis for specifying types of pauses. For locations suitable to the present discussion are defined and elaborated on: full pause, sufficient pause, appropriate pause, and rhetorical pause. The article conclude that pause and start depends on syntax and morphology and various, sometimes opposing, rules and standards govern pause and start and their types