ازدواجيّه الانا والآخر في التكوينات الرمزيّه لشعر الخمر الصوفيّه

اين پژوهش به بررسي مجموعه اي از شعر عرفاني مربوط به مِي در دو قرن ششم و هفتم هجري پرداخته است. مقاله ي كنوني به ويژگي ها و توصيف مِي (شراب) از لحاظ حسي و روحي مي پردازد. دقيقاً به همين صورت دو متن داريم، در متن نخست مفاهيم و معاني آن آشكار و واضح است و «مي» در اين متن يك «مي» حسي باعث مستي و هذيان گويي مي شود. اما متن دوم، مفاهيم و معاني پنهان و دروني دارد، كه «مي» در اين متن نمادي براي شناختن، عشق و خلق مي باشد. كه اين مساله نشان دهنده ي آن است كه ما در برابر دوگانه شدن بين معناي موجود كه به اهل فقه وشريعت مربوط است، وبين معناي گم شده ي كه به اهل تصوف گرايي برمي گردد قرار داريم. همچنين ما در برابر دوگانگي اي درباره ي رابطه «من» با ديگري (خدا)، و اعتلا يافتن روح تا رسيدن به وصال است، يا فرو آمدن و جدا شدن از وي، كه شاعر عرفاني سعي و تلاش جدي براي نگاه داشتن جاودانگي اين تجربه، و حمايت از آن در برابر بين رفتن و ويراني مي كند.

Jews lived with the Muslim Arabs in Islamic Andalusia for more than eight hundred years, in which and studied in the Islamic institutes and universities beside Muslims there. So, the Arabic culture has its influence on the Jewish intellectual life. In our study we try to unveil the effect of the Arabic linguistic thought on the linguistic thought of Andalusian Jews during that period. We have considered the "Allamaa" book by Marwan Ibn Janah as an example that sheds light about this effect so we can prove by clear evidence that the Jewish scholars didnʹt have creative thoughts as Jews pretend. They were copiers of the Muslims thinkers and scholars, and were affected by their thoughts to a great deal.