عنوان :
بررسي ميزان شيوع انگلهاي كرمي و ضايعات پاتولوژيك ناشي از آنها در سگهاي ولگرد شيراز و اهميت آنها در بهداشت عمومي جامعه
پديدآورندگان :
عريان احمد نويسنده , مهرباني داود نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه علوم پزشكي شيراز
كليدواژه زبان طبيعي :
انگلهاي كرمي , سگهاي ولگرد شيراز , بهداشت عمومي جامعه , سگ , شيراز
چكيده :
اين بررسي از تاريخ شهريور 1375 لغايت مرداد 1376 براي تعيين ميزان آلودگي سگهاي ولگرد به انگلهاي كرمي بر روي 105 قلاده سگ ولگرد ازهر دو جنس در سنين مختلف و از نواحي مختلف شهر شيراز بر اساس روش كالبدگشايي صورت گرفته است . از 105 قلاده سگ ولگرد شكار شده 102 مورد (94/4درصد) آلوده به انگلهاي كرمي بوده اند و در مجموع 17 گونه انگلي مختلف جدا گرديد. ميزان آلودگي به نماندها، سستودها و انگلهاي متفرقه به ترتيب 37/1،76/2 و 76/5 درصد بوده كه حداقل و حداكثر گونه انگلي جدا شده از يك قلاده سگ به ترتيب 1 و 9 گونه بوده است . 76/5 درصد انگلها از مجاري بيني وسينوسها، 24/8 درصد از مري ، 22/9 درصد از روده باريك و 95+درصد آنها از معده و قلب جدا شدند. حداكثر ميزان آلودگي مربوط به گونه لينگواتولاسراتا (76/5درصد) و حداقل آن مربوط به انگلهاي فيزولوپترا، ريكتولاريا، تنياهيداتيژنا و ديروفيلارياايميتيس (95+درصد) بوده است . حداكثر آلودگي انگلي در سگهاي ماده (38/3درصد) در سن بالاي يكسال (40/7درصد) و گروه وزني بالاي 30 كيلوگرم (60درصد) و در ناحيه شمالي شيراز (57/1درصد) مشاهده گرديد. ميزان آلودگي به نماتدهاي روده اي (22/9درصد) به ترتيب در رابطه با توكسوكاراكانيس ، توكسوآسكاريس ليونينا و اسپيروسركالوپي 2/9، 20 و 19/04درصد بوده است . از 105 قلاده سگ مورد مطالعه 68 قلاده (64/8درصد) آلوده به انواع تنياها بوده اند. حداكثر ميزان آلودگي مربوط به تنياسرپاليس (57/1درصد) و پس از آن به ترتيب در رابطه باتنيامولتي سپس (48/6درصد)، تنياپيسي فرميس (9/5درصد)، تنيااوويس (7/6درصد) و تنياهيداتيژنا (/95.درصد) بوده است . 38 قلاده از مجموع سگهاي مورد مطالعه (36/2درصد) آلوده به اكينوكوكوس گرانولوسوس بوده اند. 14/3، 16/2، 21/9 و 24/8 درصد سگهاي ولگرد به ترتيب آلوده به دبپلويبليديوم ، دييليديوم كانينوم ، جويوكسيلاومزوسستوييدس ليناتوس بوده اند. وجود هزاران سگ ولگرد در شيراز و درصد بالاي آلودگي انگلي در آنها، وسعت زمينهاي سبزي وصيفي كاري ، جمعيت بالاي دامي استان و زندگي كوچ نشيني عشاير منطقه در سير تكاملي انگل نقش مهمي ايفا مي كنند، لذا ضرورت يك برنامه ريزي پايه اي و گسترده در كنترل و پيشگيري از بيماري احساس مي گردد.
يادداشت :
دانشگاه علوم پزشكي شيراز
