عنوان :
كاربرد نشانه "را" در زبان فارسي بر اساس شاهنامه فردوسي
پديدآورندگان :
ترابي ضياالدين نويسنده , ثمره يدالله نويسنده
نام دانشگاه :
دانشگاه تهران
كليدواژه زبان طبيعي :
بررسي تاريخي , شاهنامه فردوسي , زبان فارسي , نشانه را , ابوالقاسم , فردوسي , زبانهاي باستاني , زبان و زبان شناسي
دامنه موضوعي :
علوم انساني
چكيده :
رساله حاضر نشانه "را" را در زبان فارسي باستان ، اوستا، فارسي ميانه ، فارسي دري و فارسي نوين بررسي نمود و درنهايت به مسيله كاربرد اين نشانه در شاهنامه فردوسي (جلد اول ، ژول مول ، 1353) مبادرت نموده است . در زبان فارسي اوستايي سابقه اي از نشانه "را" چه به عنوان نشانه و چه به صورت عنوان حرف اضافه وجود ندارد، ولي در زبان پارسي باستان اين كلمه بصورت radiy به معني به سبب ، به علت ) به عنوان حرف اضافه موخره و همچنين با تركيب با ضمير اشاره ava/ / به معني آن ، در حالت مفرد مذكر اضافه بصورت avahya radiy به معني بدان جهت آمده است كه خود كلمه ... در حالت مفعول فيه از ريشه ... به معني دليل و علت مي باشد. معادل نشانه "را" در فارسي ميانه و پارتي حرف اضافه موخره ..., ... است كه در مواردي همچون علامت مفعول صريح ، علامت مفعول و غيرصريح ، بيان علت ، بيان مقصود، بيان مرجع ، حالت مسنداليهي ، خطاب و تخصيص بكار مي رفت . نشانه "را" در ادبيات كلاسيك دري و فارسي نوين در مورد زير بكار رفته است .
