پديدآورندگان :
توتونچي شهين دخت نويسنده , منوچهر طباطبايي نويسنده
كليدواژه زبان طبيعي :
پزشكي , حاملگي , هورمون استرويول , كاربوهيدراتها , انسولين
چكيده :
قبل از پيدايش انسولين ، حاملگي در پيش زنان ديابتيك موقعيت خطر ناكي بود بعلاوه نازايي ديابتي بمقدار خيلي زياد وجود داشت و اگر حاملگي صورت مي گرفت در اكثر موارد به سقط جنين منجر ميشود و عوارضي مانند اسيدوز كماپمقادير زياد مشاهده مي شد. بطور كلي تعداد خيلي كمي از ديابتيك هاي حامله موفق مي شدند كه جنين خود را تا ماههاي آخر حمل مي كند. حاملگي اين عده نيز اكثرا منجر به بچه مرده و يا بچه هاي غير طبيعي مي شد و يا منجر به زايمان بچه هايي مي شد كه بدون وجود علت معيني در روزهاي اول زندگي ايشان از بين مي رفتند. پس از پيدايش انسولين رقم مرگ و مير مادران ديابتي بمقدار زياد پايين آمد به طوريكه 50 مرگ و مير تقريبا معادل مرگ و مير در اشخاص غير ديابتي شد. زنان جوان ديابتيك كه با انسولين معالجه مي شدند براحتي بسن حاملگي رسيده و حامله مي شدند. درمان : اصل مهم در درمان اين گروه بيماران را شامل توجه زياد و افزايش قند خون و گليكوژوري و همكاري زياد بين بيمار ومتخصص زايمان و متخصصين داخلي و اطفال و بستري كردن بيماردرموقع پيدايش هر گونه عارضه و خاتمه حاملگي در حدود هفته 36 مي باشد.
