مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - بررسي مناقب علوي در شعر فارسي در سده هاي دهم و يازدهم هجري

چكيده :

منقبت سرايي يكي از گونه هاي شعر فارسي است كه از آغاز شكل گيري ادبيات دري تاكنون به شيوه هاي مختلف اما با مقاصد متعالي و يگانه در سروده هاي بسياري از شاعران شيعي و حتي سني رواج داشته است . به دليل سياستهاي مذهبي صفويه و آزادي بيان شاعران ، اين دوره ، زمان اوجگيري چنين شيوه اي است . دراين رساله من كوشيده ام مناقب اميرالمومنين (ع ) را در قرون دهم و يازدهم هجري نقد و بررسي كنم ، به اين منظور، ابتدا مختصر در مورد تاريخ تشيع خصوصا در ايران نگاشته ام و سپس به بررسي تاريخ اجتماعي ، سياسي ، فرهنگي و ادبي ايران در اواخر قرن نهم و خاندانهاي محلي مقاون تيموريان پرداختم . بررسي پادشاهي صفويان با ذكر مختصري از سرگذشت اجداد شيخ صفي الدين اردبيلي ، زندگينامه خود او و سپس فرزندانش آغاز ميشود و به نحوه رسميت يافتن مذهب تشيع در دوره شاه اسماعيل اول و فرزندانش اشاراتي مي رود و تاريخ اجتماعي ، سياسي ، فرهنگي و ادبي ايران در اين عصر مورد بررسي قرار مي گيرد. در فصل دوم پايان نامه ، بطورخلاصه ، زندگينامه و آثار بيست شاعر برجسته منقبت سرا دراين دو قرن بررسي و گزيده اي از مناقب هركدام ذكر مي شود. ...