چكيده :
التهاب كولون و ركتوم بازخمهاي چشمگير در مثالهاي كلينيكي زيادي ديده مي شود. ركتوم شايعترين محل گرفتاري در كوليت اولسر و اولين محل گرفتاري دربيماران است كه گسترش بيماري بطرف پروگزيمال انجام مي پذيرد. تشخيص كوليت اولسراتيو معمولا بر پايه علايم كلنيكي و نشان دادن التهاب در ركتوم وموكوس سيگموييد در پرو كتو سيگموييدسكپي و رد كردن عفونتهاي اختصاصي با كشت مدفوع و آزمايش انگل ها داده مي شود. تشخيص باآزمايشات راديولوژيك و كولونوسكپي فيبروپتيك و بيوپسي ركتوم تاييد مي شود. درمان بيمار با كو ليت اولسراتيو احتياج به درك نيازهاي طبي - تغذيه اي و رواني بيمار دارد. ميزان جراحي كه درمان كوليت اولسرو گزارش شده است . از 16/7 تا 48 متغير است . حدود يك سوم بيماران باكوليت غير فعال دچار تشديد و 2/3 با بيماري فعال دچاربدترشدن بيماري درحين حاملگي و يا در دوره نزديكي بعد از زايمان مي شوند .