مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري

چكيده :

عرفان عنصري قديمي در تاريخ تفكر و حيات آدمي است و همچون آييني در جستجوي حقيقت و در پي تامين خواسته هميشگي آدمي - دست يابي به سعادتي فربه و والا و حقيقي است . كه به نظر مي آيد - به تاييد صاحبان احوا ل عرفاني - مي تواند انسان را به مطلوب رسانده و را ه ستگاري را به او بنماياند، بي آنكه از تكاليف زندگي بازش دارد. تاييد اين مدعا، مجاهده عرفاني است كه به رهايي خويش از دامهاي فريبنده زندگي بسنده نكرده اند، بلكه حاصل دريافتهاي خود را خرج خدمت خلق نموده اند. مولوي - بي هيچ اغراقي در شمار اين خادمان بزرگ بشريت است وجود از از فرديت خود رسته و به ارگانيسم بزرگ معنوي هستي - خدا - پيوسته و از اين منظر با همه متحد گشته است . مثنوي ظرف زيبايي است كه آب حيات بخش هشدارها و پيامها و نصايح و تعاليم جاوداني او در بر گرفته است . در اين كتاب او چون معلمي را دوست بسيار مي كوشد تا به مدد يافته هاي خويش ساير انسانها را نيز از حصارها و تنگناهايي كه خود برحيات خويش تنيده اند برهاند. تا به خود آيند و خود را و هستي را دريابند و از بحر حيات گوهرها برند. پژوهش حاضر مثنوي را با هدف تدوين يك فلسفه تربيتي مورد بررسي قرار داده است ...