مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - نگرش عرفاني به طبيعت در آثار سهراب سپهري و جبران خليل جبران

چكيده :

سپهري و جبران ، هم عصر، طبيعت گرا، شاعر، نقاش ، متاثر از قرآن ، انجيل ، بودا و داراي انديشه هاي عرفاني مشتركي هستند كه علاوه بر تاثيرپذيري از عرفاي پيشين ، داراي نگرش خاص خود مي باشند. درعصري كه بشر صنعت زده شده و ماشين بر اراده و هنر تسلط پيدا كرده است . آن دو كمك مي شتابند و مردم را تا اندازه اي از سردرگمي نجات مي دهند. ويژگي عمده آن دو و تفاوتشان با عرفاي قبل ، طبيعت گرايي عارفانه است و معتقدند بشر از روزي كه به زمين آمده و در قوانين الهي دست برده و گرفتار آداب و عادات ساخته ي خود شده است : بنابراين روز به روز متعصب تر و بيگانه تر مي شود. در طبيعت همه طبق قانون الهي زندگي مي كنند كسي مزاحم ديگري نيست . همه با تعاون و دوستي با يكديگر به سر مي برند و همه عناصر طبيعت با خدا در راز و نياز هستند. همين عشق به طبيعت باعث شده كه اين دو شاعر نمادهاي عارفانه عاشقانه ي خود را از طبيعت بگيرند. آرمان شهر خود را د رآنجا بيابند و خداي خود را در طبيعت به نظاره بنشينند. سپهري و جبران ، انسان ها را به خودشناسي دعوت و توصيه مي كنند كه غبار عادات و آداب را ز چشم ها بزدايند...