چكيده :
سندرم بارتر: مشتمل بر نشانه هايي مانند هيپوكالمي ناشي از دفع كليوي پتاسيم ، آلكالوزمتابوليك ، كاهش قدرت تغليظ ادرار، افزايش فعاليت رنين پلاسما و ترشح آلدوسترون ، فشار خون طبيعي و هيپرپلازي سلولهاي گرانولار ساختمان ژوكستا گلومرول است . ضعف با فلج هاي دوره اي و پولي اوري ناشي از كاهش مزمن پتاسيم اتفاق مي افتد. هيپرپلازي سلولهاي بنابيني مدولا كه ترشح كننده پروستاگلندين E و F مي باشند همراه با افزايش PGE2 در بعضي موارد شرح داده شده است . توارث در اين بيماري به صورت اتوزومال مغلوب بوده و تظاهرات آن عموما در كودكي ظاهر مي شود. بيماري زايي : علي رغم شناخت ناكامل بيماريزايي اين عارضه ، تصور مي شود اختلال در انتقال توبولريون كلروپتاسيم وجود داشته باشد. هر كدام از اين اختلالات ممكن است توليد هيپوكالمي كند كه سبب افزايش ترشح پروستاگلندين 21,E2 شده كه به نوبه خود سبب افزايش فعاليت رنين و بالاخره منجر به افزايش ميزان آنژيوتنسين II گردشي و بنابراين آلدوسترون مي گردد. ...
