مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - جنبه هاي رواني بيماري پاركينسون

چكيده :

بيماري پاركينسون شايع ترين بيماري سيستميك مي باشد كه اولين بار وسيله آقاي پاركينسون در سال 1817 توصيف شد. اين بيماري بطور تيپيك در سنين ميانسالي يا كهولت با يك پيشرفت تدريجي و دوره طولاني ديده مي شود. معيارهاي تشخيص براي بيماري پاركينسون حداقل دو تا از علايم زير مي باشد: ناجنبي akinesia سختي و سفتي rigidity و ترمور در حال استراحت resting tremor اين بيماري در مقايسه با ساير بيماريهاي سيستميك شايع ترين بيماري دژنراتيو است كه سندرمهاي مختلف رواني بخصوص افسردگي ، دمانس و پسيكوز در آن ديده مي شود بطوري كه افسردگي به تنهايي در حدود 40 از بيماران ديده مي شود و شايع ترين اختلال روانپزشكي در اين بيماري مي باشد. جنس مونث ، شروع بيماري در سنين پايين و درگيري لب چپ مغز بعنوان فاكتورهاي خطر براي بروز افسردگي محسوب مي شوند. مطالعات نروپسيكولوژي متابوليك باليني فارماكولوژي و آناتوميكي درگيري سيستم دوپاميني واقع در لب فرونتال را در بيماران افسرده پاركينسوني تاييد مي كنند. در مورد فركانس دمانس در پاركينسون نظرات بصورت ضد و نقيض مي باشند ولي اين عارضه به طور مشخص در سنين كهولت بخصوص سنين بالاي 70 سال ديده مي شود. و از لحاظ پاتولوژي و بيولوژي با درگيري سيستم كلونرژيك همراهي دارد...