مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - بررسي جلوه هاي نمايشي در مثنوي

چكيده :

ادبيات نوعي ارتباط است كه از نويسنده آغاز مي گردد و پس از طي مراحل آموزش هنري ، در متن جلوه گر مي شود. از آن جا كه هر نوع ارتباط به ويژه در هنر و ادبيات به واسطه ي مخاطب و شنونده ي متن كامل مي شود، لذا مي توان گفت خلق آثاري كه در حيطه ي هنر ادبيات مي گنجد، با ذهن خلاق و پوياي مخاطب مرتبطاند. اين ويژگي در ادبيات دراماتيك چشمگيرتر از ديگر انواع ادبي است . با اين نگرش ، متوني چون مثنوي معنوي به لحاظ سبك نمايشي و ساختار داستاني خود، قابليت اجرايي ويژه اي دارند كه اين قابليت ها منجر به تاثير بيشتر در مخاطب ، ايجاد جلوه هاي زيبايي شناختي ويژه و شكل گيري ساختار فرازمان در اين گونه آثار مي شود. پژوهش حاضر تلاشي است در جهت تبيين رابطه ي شعر كلاسيك و ادبيات نمايشي ، همچنين ارايه ي شيوه هاي خوانش فني متون براي رسيدن به تاويل ها و ادراك هاي تازه . اين پژوهش كه شامل بيست فصل مي باشد، به تحليل سبك نمايشي و ساختار داستاني در مثنوي معنوي پرداخته است ، كه عبارت اند از بررسي ساختار داستان و نمايشنامه ، تحليل وجه نمايشي در ادبيات كلاسيك ايران ، رابطه ي ابزار بيان و بلاغت ادبي با وجوه نمايشي ، بررسي ارتباط ادبيات شفاهي با ساختار درامي در مثنوي ، جايگاه مخاطب در آثار دراماتيك به ويژه مثنوي و رابطه ي وزن و آهنگ كلام با ساختار درامي .