پديد آورندگان :
متقي زاده, عيسي دانشگاه تربيت مدرس - استاديار گروه زبان و ادبيات عربي دانشگاه تربيت مدرس, تهران, ايران , حيدري, احمد دانشگاه تربيت مدرس - دانشجوي كارشناسي ارشد زبان و ادبيات عربي دانشگاه تربيت مدرس, تهران, ايران , پروين, نورالدين دانشگاه رازي - دانشجوي دكتراي زبان و ادبيات عربي، دانشگاه رازي كرمانشاه, كرمانشاه, ايران
چكيده فارسي :
در تدريس نگارش، روش‌هاي تدريس نقش اساسي را در يادگيري زبان‌آموز ايفا مي‌كند و از آن‌جايي كه هدف نگارش حفظ كردن زبان‌آموز از اشتباه در نوشتار است، به‌كارگيري فنون‌هايي كه نگارش را به‌صورت عملي و كاربردي آموزش مي‌دهد، در يادگيري زبان‌آموز اهميت اساسي دارد. در ايران علي‌رغم اينكه در مقطع كارشناسي رشته‌ي زبان و ادبيات عربي شش واحد درسي به نگارش اختصاص داده شده است، اما باز هم دانشجويان در مرحله‌ي كاربرد و نگارش مشكل دارند؛ زيرا سال‌هاست كه نگارش با روش‌هاي قديمي تدريس مي‌شود و بسياري از اساتيد از روش‌هاي مناسب آموزش نگارش استفاده نمي‌كنند. پژوهش حاضر مي‌كوشد تا با روش پيمايشي و ابزار پرسشنامه، ميزان اجراي سرفصل معين‌شده، روش‌هاي تدريس و ارتباط نگارش با ديگر مهارت‌هاي زباني (مكالمه، خواندن و...) را بررسي و راهكارهاي مناسب را بيان كند. جامعه‌ي آماري پژوهش، شامل هشتاد نفر از دانشجويان ترم پنجم به بعد مقطع كارشناسي و اساتيد رشته‌ي زبان و ادبيات عربي در دانشگاه‌هاي تهران، علامه طباطبايي، بهشتي و خوارزمي است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه چالش عمده‌ي تدريس نگارش: تعامل نداشتن اساتيد مهارت‌هاي زباني با يكديگر، بي‌توجهي به فنون مناسب تدريس نگارش، و استفاده‌ي محدود از امكانات و تجهيزات آزمايشگاهي است.
كليدواژه :
آموزش زبان عربي , فنون تدريس , مهارت‌هاي زباني , نگارش ,
