نوواژه‌ها و تاثير دانش واژه‌شناسي در معادل‌سازي آن‌ها بين عربي و فارسي

زبان پديده‌اي زايا و قابل گسترش است كه مي‌تواند با علوم جديد همراهي كرده و دامنه‌ي واژه‌هاي خود را گسترش دهد. زبان عربي و فارسي نيز از اين اصل مستثني نيست. اين، درحالي است كه ‌مي‌توان در پرتو دانش واژه‌شناسي، كه قدم‌هايي درجهت شناخت خلاقيت‌ها و توانش زباني برداشته است، نوواژه‌ها را شناخته، به نحوه‌ي وضع آن‌ها پي برد و درنهايت نيز در ترجمه و معادل‌يابي به‌كار بست. در اين راستا پژوهش حاضر سعي دارد با تاكيد بر دانش واژه‌شناسي نشان دهد چگونه مي‌توان از علم صرف در ترجمه‌ي نوواژه‌ها در متون عربي و فارسي بهره گرفت و به اين ترتيب بر آن است تا با تاكيد بر متون علمي، اهميت آشنايي با ساخت‌واژه و تاثير آن بر معادل‌سازي نوواژه‌ها را كه بيشتر از زبان انگليسي نشيت گرفته است، تبيين كند. براي رسيدن به اين هدف، فرايندهاي مختلف واژه‌سازي، شامل تركيب و اشتقاق و همچنين انواع وام‌گيري در اين دو زبان، بررسي و راه‌هاي معادل‌سازي نوواژه‌ها با هم مقايسه شده است. همچنين اين مقاله نشان مي‌دهد بين انواع مختلف فرايند واژه‌سازي در اين دو زبان، تركيب و اشتقاق از روش‌هاي ديگر رايج‌تر است؛ هرچند زبان عربي براي واژه‌سازي بيش از زبان فارسي از اشتقاق، آن هم از نوع درون‌وندي، سود مي‌جويد. البته از بين صورت‌هاي مختلف تركيب نيز، در هردو زبان، كاربرد دو نوع تركيب اضافي و وصفي بيش از ديگر انواع تركيب است.