بررسي شيوه‌هاي به‌كارگيري واگويه‌ي دروني در پيشبرد روايت رمان «حمار الحكيم» اثر توفيق الحكيم

تك گويي دروني، شيوهاي از گفتوگوست كه از اواخر قرن نوزده و اوايل قرن بيست در داستان نويسي، متداول شد و توجه بسياري از شخصيتهاي ادبي را به خود معطوف ساخت؛ و يكي از شيوه هاي بياني است كه راوي، نويسنده، از آن به منظور پيشبرد ماجراهاي داستان خود بهره ميگيرد و گفتاري را كه در ذهن يكي از قهرمانان، يا قهرمان اصلي جريان دارد، براي خوانندگان روايت مي كند تا بدين وسيله محتواي ضمير خودآگاه يا ناخودآگاه قهرمان را به خواننده منتقل كند. توفيق الحكيم، نويسنده ي معروف و معاصر مصري، در زمينه ي تك گويي در بعضي از داستان ها و به گونهاي پيش مي رود كه گاهي در چند صفحه از داستان، ،« حمار الحكيم » رمانهاي خود ازجمله شخصيت با خود حرف ميزند؛ بهخصوص با تك گوييهايي كه به زبان درنميآيد و در طي آن، جريان ضمير ناخودآگاه همانطور كه در ذهن شخصيت رخ ميدهد، بدون دخالت نويسنده، بازگو ميشود؛ اين روند، چنان واقعي و صادقانه است كه ضعف ساختاري به وجود نميآورد. از منظر « حمار الحكيم » اين جستار بر آن است يكي از وجوه رنگارنگ بازنمايي گفتمان را در رمان تك گويي دروني بررسي كند تا چگونگي بهكارگيري تكگويي دروني در آن توضيح داده شود و نحوهي شكلگيري انواع آن، تجزيه و تحليل شود تا به كمك آن به توصيف دنياي شخصيتها و اشياي پيرامون آن بپردازد كه در ذهن قهرمان داستان وجود دارد و بيان كند كه نويسنده از شيوه هاي مختلف تكگويي دروني به عنوان ابزاري براي بيان افكار و انديشه هاي درون ذهن شخصيت داستان، استفاده كرده است