وﯾﮋﮔﯿﮭﺎي ﺳﺒﮏھﺎي زﺑﺎﻧﯽ در ﺳﺎﺧﺘﺎر دﺳﺘﻮر ﮔﻔﺘﺎري ﻓﺎرﺳﻲ

يكي از مهمترين مباحث زبان شناسي و آموزش زبان ، مبحث سبك هاي زباني است. در يك جامعه زباني، افراد بر اساس نوع مكالمه و گفتار خود با ديگران يعني بر اساس ميزان رسمي بودن فضاي مكالمه، ميزان نزديكي خود با مخاطب و ميزان فاصله طبقة اجتماعي خود از مخاطب، شكل هاي مختلف كاربردي از زبان را به كار مي۔ برند كه به سبك زباني معروفند. اين سبك هاي زباني، هريك داراي ويژگي هاي خاص دستوري هستند كه تبيين اين ويژگي ها، هدف اصلي نگارش اين مقاله بوده است. يادگيري و شناسايي سبك هاي زباني به ويژه تغيير و تحولات دستور زبان در هريك از اين سبكها، براي نوآموزان هر زباني از اهميت و اولويت بالايي برخوردار است. ضمن آنكه آموزش دهندگان زبان نيز بايد به تعيين و تعليم ويژگي هاي اين مبحث براي زبان آموزان بپردازند. از طرفي سبك هاي زباني، بيشتر در زبان گفتار معنا و كاربرد دارند و اهل زبان مدام از اين سبك ها در گفتگوهاي خود استفاده مي كنند لذا خلط قوانين زبان گفتاري و نوشتاري، درست نيست و سبك هاي زباني در اين دو گونة زبان، بايد به طور مستقل بررسي شوند. متاسفانه يكي از چالشهاي اصلي در آموزش زبان فارسي به غيرفارسي زبانان اين است كه در دوره هاي مدنظر، به هيچ وجه ، اصول سبكهاي زبان گفتاري، آموزش داده نمي شود و زبان آموز، خود بايد زمان بگذارد و در كوچه و خيابان، و در اختلاط با مردم در زماني طولاني، به در اين مساله برسد. اين اثر با چنين ديدگاهي به تبيين ويژگي هاي خاص دستوري سبك هاي زباني در فارسي گفتاري مي پردازد.