تاثير ادبيات نوگراي ترك بر شعر فارسي عصر مشروطه

پیوندهای فرهنگی موجود میان ایران وتركیه ریشه های تاریخی بسیار دیرینه ای دارد؛ قطع نظر ازمناسبات كهن مربوط به اعصار دوردست تاریخ، ازدوره سلجوقیان به بعد پیوندهای وثیق گوناگون در روند قرون و اعصار چنان وسعت و استحكامی یافته كه در برخی مقاطع تاریخی به دشواری می توان مرزهای فرهنگی این دو سرزمین را از هم تفكیك كرد. یكی از بارزترین جلوه های این پیوند را در مناسبات ادبی میان ایران و تركیه می توان دید.با بررسی روابط و پیوندهای ادبی میان دو ملت می توان آن را به دو دوره عرصه ماقبل تجدد (عصر سلجوقی، عثمانی) و ما بعد تجدد (عصر تنظیمات، مشروطه و جمهوری) تقسیم كرد. مقاله حاضر ضمن اشاره به پیشینه روابط فرهنگی، ادبی ایران و تركیه، به رواج زبان و ادبیات فارسی در دوره ماقبل تجدد و تاثیر آن بر ادبیات دیوانی و كلاسیك ترك، بر آن است تا مناسبات ادبی دو كشور را دردوره تنظیمات و مشروطه عثمانی و مشروطه ایران بررسی كرد. نویسنده با ذكر نمونه هایی درصدد تبیین چند و چون این تاثیر و تاثر برآمده است.