تجربه آموزش طراحي در دانشكده هاي معماري

این نوشتار در پی تأكید بر آموزش معماری كارآمدتر است تا معماران قادر به خلق محیط های انسانی در راستای پاسخ به نیازهای اجتماعی ، فرهنگی و محیطی طراحی شوند. منظور از محیط های انسانی، محیط هایی است كه فعا لیت های انسانی به صورت تعریف شده در آنها انجام می شود. فعالیت هایی كه بازتابی از معیارهای رفتاری و فرهنگی مشخص شده توسط جامعه بوده و مسائلی مانند اقتصاد، اكولوژی و اجتماع را در بر می گیرند و سبب محیط های زیستی می شوند. مقاله با بررسی و تحلیل معیارهای آموزش و محتو ای آموزشی دانشگاه های مختلف معماری، تلاش خواهد نمود تا گسست موجود میان آموزش های صرفاً عملی و نظری در فرآیند آموزشی معماری را مشخص سازد. این تحقیق به ارائه روش هایی جهت پر نمودن این فواصل می پردازد؛ و در عین حال مفاهیم نظری موردنیاز برای ایجاد محیط های انسانی را نیز به صورت توأمان در نظر دارد. این امر فهم جامعی از دو روش آموزش معماری مختلف، اما وابسته را ضروری می سازد و به شناخت دو پایه اصلی این آموزش، یعنی پایه عملی و مهارتی، و پایه تئوری و نظری، مدد می رساند.