بررسي نيازهاي روانشناختي در محيط مسكوني

مسكن حافظ كیان خانواده و روابط بین اعضای آن است و محیط مسكونی روابط همسایگی و ارتباط بین خانواده ها را بر می گیرد. محیط مسكونی،مكانی است كه زمینه انطباق فرد را با اجتماع پیرامون خود فراهم می سازد و او را برای ورود به جامعه آماده می كند.برای تامین رشد اجتماعی،عرصه مسكن علاوه بر خود واحد مسكونی،می باید محیط پیرامون آن را نیز در بر گیرد. مسكنی كه در محیط نامناسب قرار می گیرد،حتی اگر خود دارای شرایط مناسبی باشد،نمی تواند نیازهای تبعی ساكنان خود را تامین كند. از اینرو ماهیت و سازماندهی محیط مسكونی نباید بر خلاف فطرت انسانی باشد؛بعلاوه این محیط باید تامین كننده نیازهای مادی، بهداشتی روانی و اجتماعی افراد باشد.یك محیط مسكونی نامناسب می تواند درست مثل یك مسكن نامناسب بر شرایط روحی ساكنین خود تاثیری نامطلوب گذارد و باعث فقدان تمركز حواس و حافظه و انواع ناراحتی ها و هیجان های عصبی گردد. بنابراین محیط مسكونی باید برآورنده نیازهای مختلف انسانی باشد كه این نیازها شامل نیازهای فیزیكی و نیازهای روانشناختی است.اگر معماران در طراحی و تعریف فضا،در پاسخگویی به نیازهای روانشناختی موفق باشند،رشد و شكوفایی و تامین نیازهای فردی و اجتماعی را در بر خواهد داشت؛در غیر این صورت منجر به شكل گیری جرایم و ایجاد آسیب ها در جامعه خواهد شد.این پژوهش با مطالعه و بررسی یافته های دانشمندان علوم رفتاری و انجام مصاحبه با افرادی با سن،جنس و فرهنگ های مختلف و در نهایت جمع بندی نتایج با استفاده از روش استقرایی به نتایجی قابل تعمیم در مورد نیازهای روانشناختی فرد در محیط مسكونی رسیده،و در پایان راهكارهایی در جهت تامین آنها ارائه شده است؛كه می توان آن ها را مبنایی برای برنامه ریزی و طراحی مجموعه و محله های مسكونی قرار داد.