كاربرد مدل هاي تخمين خسارت در مديريت بهنيه پرتفوي بيمه زلزله

در دو دهه اخیر تلاش هاي فراوانی براي توسعه و افزایش دقت مدلهاي تخمین خسارت لرزهاي در كنار شناسایی بهتر عدم قطعیتهاي موجود در فرآیند وقوع زلزله و دیگر فاكتورها، در كنار گسترش كاربردهاي آن انجام پذیرفته است. مدلهاي تخمین خسارت لرزهاي ابزار قابل استفادهاي براي ارزیابی اثر متغیرهاي بیمه نامه هاي زلزله بوده و كمك موثري به طیف بزرگی از مدیران تا سیاست گذاران منطقهاي و دولتی میدهد؛ اما استفاده از این مدلها باعث ایجاد روند آزمون و خطاي زیادي خواهند شد. فرانشیز، حداكثر پوشش بیمهاي، درصد پوشش بیمهاي در هر منطقه و حدود لایه هاي بیمه اتكایی از ابزارهاي مهم مدیریت ریسك بیمهاي میباشد. در این مقاله چارچوبی براي مدلهاي تركیبی ارائه خواهد شد كه طی آن ضمن استفاده از نتایج مدلهاي تخمین خسارت لرزهاي به تخمین خسارت بیمه از طریق شبیهسازي روابط بین بیمهگذار، بیمهگر و بیمهاتكایی با بهرهمندي از متدهاي ابتكاري به صورت منطقی و روشمند به بهینهسازي پارامترهاي دخیل در مدیریت ریسك بیمه پرتفوي بیمه بپردازد. مطالعه موردي پیرامون بهینهسازي پارامترهاي بیمه در تهران انجام پذیرفته است كه طی آن شرایط لرزهخیزي منطقهاي كه شهر تهران در آن قرار گرفته، اطلاعات ساختمانها و شرایط شكنندگی آنها در مدل توسعه داده شده اعمال گشته و نهایتاً شروط بیمهنامه بهبود یافته منتج شده است.