بررسي تاثير نوبتكاري در بهداشت روان كاركنان

از ميان عوامل توليد، نيروي انساني مهمترين آنهاست. مديريت صنعتي بدون ملاحظه «سلامتي نيروي انساني» متحمل هزينه ها و خسارتهايي مي گردد كه الزاما با ارتقاء تكنولوژي يا بهبود فراگردها جبران نخواهند شد. در واقع هر فرد مبتلا به آلام جسمي يا روحي تقليق در قدرت تفكر، برنامه ريزي، دقت ، عملكرد و بازده كاري را تجربه مي نمايد. اهميت سلامتي نيروي انساني در ميزان بهره وري صنايع از يك سو، و اهميت بالندگي صنايع در توسعه پايدار از سوي ديگر چنان روشن است كه سلامتي را محورتوسعه پايدار خواهند اند. اما سلامتي (health) مقوله اي زيستي – رواني – اجتماعي (bio-psycho-social) بوده كه بهداشت روان (mental health) در آن نقش محوري دارد. براي روشن شدن اهميت بهداشت روان كاركنان، در جدول شماره 1 به برخي آثار تنزل بهداشت روان در صنايع اشاره شده است. بنابه تعريف فرد «سالم» كسي است كه رفاه كامل جسمي، رواني و امنيت كامل فكري، عاطفي و اجتماعي برخوردار باشد تا بتواند وظائف خود را به نحومطلوب انجام دهد. از اين رو فقدان بيماري جسمي و يا نقص عضو، شرط لازم و نه كافي ، براي سلامتي است. سه جنبه مختلف سلامتي به صورت مبنائي به يكديگر پيوسته و تفكيك ناپذير ميباشند. به نحوي كه مانند ظروف مرتبطه اختلال، درهر جنبه موجب اختلال در دو جنبه ديگر مي شود لذا اين تقسيم بندي سه كانه صرفا در لفظ امكان پذير است. در عمل، سلامتي واقعيتي يكپارچه است كه بايستي در يك نگرش جامع توسط مديريت صنعتي و سيستم ايمني و بهداشت (HSE) مورد توجه قرار گيرد. با اين حال به نظر ميرسد كه مقوله مهم بهداشت روان (سلامتي رواني) كم و بيش از قلم افتاده است. بر پايه گزارش 1997 سازمان جهاني بهداشت (WHO) تنها در آمريكا بيماري افسردگي كه يك اختلال رواني بسيار شايع است، بيش از 53 ميليارد در سال هزينه داشته كه به طور عمده به دليل غيبت كارگران از محل كارو كاهش قدرت توليد و بهره وري آنان بوده است. در اين گزارش بيماري هايي كه روان افراد را مبتلا مي كنند به عنوان بزرگترين عامل كاهش شديد فعاليت افراد اعلام شده اند. عامل كاهش شديد افراد اعلام شده اند. WHO تاكيد مي كند كه در سال هاي آتي افسردگي مهمترين علت ناتواني و از كارافتادگي در كشورهاي در حال توسعه خواهد بود. استقرار فراگردهاي بهداشت روان به ويژه در سازمان ها و صنايع مهم بوده و منجر به بهبود روابط شغلي، كنترل استرس ها و فشارهاي رواني محيط كار، ارتقاء سطح انگيزش نيروي انساني، نشاط كاركنان، كاهش آمار اعتياد، كاهش غيبت كاركنان، كاهش آمار حوادث، كاهش بيماري هاي روان – تني ، افزايش سطح بهره وري نيروي انساني و بهود راندمان كار مي گردد. دستيابي به اين اهداف با در نظر گرفتن اصول بهداشت روان و از طريق برنامه هاي آموزشي، پژوهشي ، و درماني ، كه منجر به ايجاد تغيير در برخي روش ها و تعديل محيط كار مي شود. تا حد زيادي ميسر است. در انتهاي مقاله به استراتژي هاي عملي براي رسيدن به اين مقصود اشاره شده است.