تأثير وضعيت كوله پشتي بر راه رفتن و پارامترهاي بيومكانيكي

افراد زیادی مانند كوه نوردان و راهپیمایان و حتی دانش آموزان جهت حمل وسایل خود از كوله پشتی های مختلف استفاده می كنند. تعیین میزان ایمنی و مناسب بودن كوله پشتی اخیرا مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. تحقیقات بسیاری در ارتباط با حمل كوله پشتی و عوامل فیزیولوزیكی ، كوله پشتی و تأثیر آن بر ساختار بدن، راه رفتن با كوله پشتی، و پاسخهای ویژه انجام گرفته است. تحقیقات گذشته نشان داده است علاوه بر میزان بار، وضعیت قراری گیری بار نیز بر فاكتورهای مختلف فیزیولوژیكی و بیومكانیكی اثر می گذارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر وضعیت كوله پشتی بر روی برخی از پارامترهای بیومكانیكی در هنگام راه رفتن در مسافتهای طولانی است. برای این منظور پانزده نفر از دانشجویانی كه بصورت منظم به راهپیماییهای طولانی می پرداختند با میانگین سنی 21/6 سال در این تحقیق شركت كردند. از آزمودنی ها خواسته شد تا یك مسیر 2 كیلومتری را با كوله پشتی به وزن 03 % وزن بدن خود را در سه نوبت و سه وضعیت )بالا، وسط و پایین( طی كنند. سرعت حركت به دلخواه آزمودنی ها بود. اطلاعات كنیماتیكی تنه و پایین تنه، الكترومیوگرافی و نیروی عكس العمل زمین در سه وضعیت اندازه گیری و ثبت گردید. نتایج نشان داد كه زمانی كه كوله پشتی در وضعیت بالا قرار داشت وضعیت تنه مناسبتر و در حالت نرمال قرار داشت (p<0/001). میزان فعالیت عضله دوقلو به ترتیب از وضعیت بالا، متوسط، و پایین افزایش یافت، یعنی هر چه كوله پشتی در قسمت بالاتر قرار می گرفتمیزان فعالیت عضله كاهش پیدا می كرد. همچنین میزان نیروی عكس العمل زمین نیز از وضعیت پایین به بالا كاهش را نشان داد. تفاوت بین وضعیت های مختلف دیده شد ولی برخی از این تفاوتها زیاد نبوده و از نظر آماری قابل قبول نبود. یافته های این تحقیق نشان می دهد كه بطور كلی وضعیت كوله پشتی در مسافتهای 2 كیلومتر و كمتر، نمی تواند تأثیر معنی داری بر راه رفتن و برخی عوامل بیومكانیكی آن داشته باشد.