نااميدي و ياس در شعر منوچهر آتشي

بن مایه های نظرگیری كه در شعر شاعران دهه سی و چهل به چشم می خورد، بن مایه ناامیدی و یأس و سرخوردگی است. این پدیده ریشه اجتماعی و سیاسی دارد و باید پیشینه آن را در كودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ش به بعد جستجو كرد. شاعران و نویسندگان به عنوان گروه برگزیدگان اجتماعی نمی توانستند. از این واقعه شوم بركنار باشند و آن را نادیده بگیرند و چون فضای اختناق و وحشت همه جا را فرا گرفته بود و امكان هیچ گونه اظهارنظر و بیان اندیشه ای ممكن نبود، شاعران و روشنفكران را به ورطه ناامیدی در انداخت. شعرها بیشتر جنبه نمادین (سمبلیك) به خود گرفت و بازتاب دهنده روح مأیوس شاعر بود. منوچهر آتشی از جمله شاعرانی است كه دل در گروی نهضت ملی شدن صنعت نفت داشت و با شكست آن به همراه دیگر از شاعران به وادی سرخوردگی در غلتید. در این نوشته كه به شیوه اسنادی است تلاش می كنیم تا نمونه هایی از اشعار وی را كه دلالت بر این ویژگی عمومی شعر دارد، نشان دهیم.