بررسي اهميت ماهيت رفتار در رابطه انسان و محيط در اجتماع پذيري فضاهاي انسان ساخت

ما انسان ها موجوداتی جدا از پیرامون خود نیستیم و در هر لحظه با آن ارتباط داریم. اما باید توجه كنیم كه رابطه بین ما و محیط به تبادلات فیزیولوژیكی محدود نمی شود. همانگونه كه از نظر جسمی با محیط ارتباط برقرار می كنیم، با آن ارتباط عاطفی و روانی نیز داریم. ما در هر لحظه از محیط و اطلاعاتی كه از آن كسب می كنیم تاثیر می پذیریم و به صورت متقابل بر آن تأثیر می گذاریم. فعالیت های انسان در محیط نظام پیچیده ای را تشكیل می دهد كه وجوه مختلفی داشته و رویكردهای نظری مختلفی بدان پرداخته اند. این رویكردها در محور قرار دادن مفهومی كلی یعنی كیفیت زندگی در محیط انسان ساخت مشتركند و این امر ضرورت پرداختن به قابلیت های محیط انسان ساخت را آشكار می نماید . امكان برقراری تعاملات جمعی مطلوب در سطوح مختلف خانواده و جمعی در محیط انسان ساخت از یك سو و امكان ادراك طبیعت و عناصر طبیعی از سوی دیگر بر دو جنبه از كیفیات محیط انسان ساخت دلالت دارند. این تحقیق بر آن است تا نقش ادراك طبیعت و عناصر طبیعی در محیط انسان ساخت را بر اجتماع پذیری محیط های كالبدی زندگی روزمره و اشتیاق به فعالیت در فضاها مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهد. در این راستا مبتنی بر ادبیات روانشناسی محیط و علوم رفتاری، چارچوب اصلی در بستر مطالعات انسان محیط تدقیق شده و مؤلفه های مؤثر بر تعامل انسان و محیط طبیعی در محیط كالبدی مورد بررسی قرار میگیرد. در ادامه چگونگی اجتماع پذیری محیط كالبدی در تعامل با محیط طبیعی مورد تحلیل و ارزیابی واقع میشود. در این مقاله در نتیجه بررسی عوامل فوق، ادراك طبیعت در محیط انسان ساخت به عنوان یكی از عوامل موثر در اجتماع پذیری فضاهای كالبدی شناخته شد.