فرهنگ مجازي و معماري و شهرسازي تكثرگرا

مخاطبين شهرهاي امروز ساكنان بي زمان وبي مكان دنياي ارتباطات و عصر جهاني شدن هستند . انقلاب صنعتي،پيشرفت حمل ونقل وتحول در ارتباطات سبب گوناگوني وتكثر گونه نماهاي شهري گشته است. بر خلاف گذشته،همان گونه كه امروز هر فرد در طول حيات خويش شاهد تحولات وتغييرارزش ها به دليل گسترش ارتباطات و فن آوري است، تغيير ارزش هاي زيبايي شناسانه وفرهنگي و اقتصادي حاكم بر جوامع شهري نيز همواره در حال تغيير بوده و به خصوص در جوامع ناهمگون متشكل از خرده فرهنگ ها ،شهري تكثرگرا و ناهمگن را شكل مي دهد.در اين شهر به دليل عدم تمركز خرده فرهنگ ها در مكاني خاص برخلاف آنچه در شهرهاي مهاجر پذير توسعه يافته در پيدايش محله هاي قوميتي رخ مي دهد ،سيماي شهري براي اكثريت ناخوانا ومنافع فردي شكل دهنده ي نماهاي شهر مي باشد. درواقع تكثرگرايي و فرد گرايي ،گفت وگوي غالب فرهنگ اين شهرها است. برهمين اساس هرگونه فرآيند معماري و شهرسازي در اين بستر، تابع رويه فرهنگي جاري از بعد از انقلاب مشروطه تا به حال و انقطاع جريان هاي هنري و اجتماعي در ايران و پيدايش تكثر فرديت ها مي باشد. در واقع هرگونه طرح و برنامه بدون توجه به ساختار حقيقي فرهنگ با عدم توفيق در برقراري حس تعلق مخاطبان روبه رو خواهد شد. در مورد نما وسيماي شهر نيز دستيابي به يكپارچگي مطلوب بدون توجه به بستر فرهنگي شكل دهنده به وضعيت موجود نيز موفق نخواهد بود. در اين راستا اين مقاله با بررسي اجمالي فرهنگ و هويت ايراني اخير و ريشه هاي شكل دهنده آن به نماهاي شهري با ذكر نمونه هايي از ظهور فرهنگ ها چه حقيقي و چه مجازي و يا عدم تطابق آن ها با برنامه ها و طرح ها ي جاري درسيماي شهري مي پردازد. درهمين خصوص مواردي از يكپارچگي ساختار در معماري و شهرسازي معاصر ايران شهرك ها ي جديد ،ساخت وساز هاي كلان ويا رويه هاي رايج در زمان و مكاني خاص و...- ذكر وبا مواردي از مناطق توسعه يافته مقايسه و بررسي شده است.