مشاركت اجتماعي در طراحي و ساخت بناهاي عمومي (مطالعه موردي: طراحي تالار شهر در تنكابن)

در جامعه امروز، پديده جهاني شدن، موجب كم رنگ شدن روابط اجتماعي و كاهش سطح تعاملات شده است. به موازات شكل گيري جوامع انساني، پديده مشاركت در جهت تقويت روابط اجتماعي متناسب با تنوع نگرش و مكاتب ظهوريافته است كه با رشد نهضت هاي انسان شناختي مشاركت بهره بردارن سرلوحه طراحان معماري قرار گرفته و يكي از عوامل مهم در پايداري اجتماعي گرديده است. در پژوهش حاضر، ابتدا تعاريف و تفاسيري از مشاركت، پيشينه تحقيق در زمينه مشاركت مردم در طراحي، اهداف و ضرورت مشاركت مردم در طراحي بناها پرداخته شده است. براي انجام اين مطالعه، طراحي تالار شهر تنكابن به عنوان مطالعه موردي انتخاب گرديد كه از آزمون نگرش سنجشي گروه هاي مختلف در اين شهر استفاده شد. حجم نمونه 300 نفر، شامل 100 نفر متخصص معماري، 100 نفر متخصص غير معماري و 100 نفر افراد عامي مي باشد. پس از بررسي پايايي و روايي ابزارتحقيق، داده ها به روش آماري- توصيفي تحليل و عوامل تاثيرگذار به روش تحليل عاملي استخراج شد و سپس، رابطه و ميزان تاثير عوامل بر يكديگر، به دست آمد. نتايج نشان مي دهد كه مولفه هاي موثر در طراحي شهري و معماري با استفاده از مشاركت مردمي قابل شناسايي مي باشد. به عنوان نمونه در اين پژوهش مسايل هويت شهري، حس مكان، ايجاد فضاهاي آشنا در بناهاي عمومي در اين پرسشنامه براي طراحي بيشتر مورد نظر مردم بوده است.