بررسي تاثير ضخامت تزريق تحكيمي در تونلها و نقش تزريق در كاهش نشست سطحي آنها

تونلسازی درمناطق كم عمق شهری همواره دارای مخاطراتی بوده كه مهمترین آنها نشست سطح زمین و تاثیر آن بر پایداری سازه های روزمینی می باشد. اثرات حفاری تونل های شهری بر روی سازه های سطحی باید به نحو مقتضی در طراحی آن ها لحاظ گردد. هدف از این تحقیق بررسی اثرات تزریق تحكیمی بر روی مقدار نشست سازه های روزمینی است. به همین منظور با استفاده از آنالیز عددی اثرات عمق تزریق تحكیمی بر نشست ساختمان های مجاور تونل بررسی شده است. برای مدلسازی نشست سازة روزمینی از نرم افزار المان محدود Plaxis استفاده شده و مراحل ساخت تونل نیز مدلسازی شده است. تونل سطحی در شرایط خاك تهران مورد بررسی قرار گرفته و سازة رو زمینی نیز بصورت پی نواری مدلسازی شده است. نتایج نشان داد كه در تونلهای با قطر پائین، عمق تزریق تحكیمی تاثیری بر نشست سازه های رو زمینی ندارد و با افزایش قطر تونل، افزایش عمق تزریق تحكیمی منجر به كاهش نشست سازههای رو زمینی خواهد شد.