رابطه زبان و خودبيگانگي فرهنگي- هويتي

ايران سرزميني است با اقوام كهن و تمدن‌ساز و زبان‌هاي محلي ايران بخشي از سرماية فكري اين كشور هستند. زبان در گام نخست، ابزار ايجاد ارتباط است. مهم‌ترين دلايل اهميت حفظ و طبقه‌بندي زبان‌هاي قومي يك كشور عبارتنداز نگهداري و ماندگار كردن يك ميراث فكري، فرهنگي، و انساني كه ريشه در ادواري دارد كه راه ديگري براي كسب آگاهي از آن زمانه نيست به خصوص زبان‌هائي كه سنت نوشتاري و خط نداشتند. همچنین هویت ایرانی دارای مؤلفه های بسیاری است كه مهمترین آنها، فرهنگ، زبان و تاریخ می باشند. با توجه به جایگاه ویژه زبان فارسی در میان نمادهای هویت ملی ایرانی، سزاوار است كه برنامه ریزان زبان فارسی توجه ویژه ای به برنامه ریزی شأن زبان فارسی در كنار پیكره آن داشته باشند. زبان و هویت، دو جزء جدایی ناپذیر در تشكیل زیر ساخت های جوامع بشری در عرصة روابط فردی و اجتماعی است. همچنین، با در نظر گرفتن انبوه پژوهش هایی كه همگی مؤید ارتباط متقابل زبان و فرهنگ است، در این پژوهش كوشیده ایم چالش های میان زبان، فرهنگ و هویت را بررسی كنیم.