حداكثرسازي قابليت تعميرپذيري سيستم هاي پيچيده به وسيله ماژولارسازي مبتنى بر تكنيك DSM و نوع چيدمان ماژول ها مطالعه موردي : فاصله ياب ليزري

هدف از اين مقاله بررسى تاثيرات ماژولار سازی و نوع چيدمان زيرسيستم ها و قطعات يك سيستم پيچيده ، بر ميزان قابليت تعميرپذيری آن مى باشد. به اين منظور ٤ تابع هدف به صورت همزمان در نظر گرفته شده است : ١- حداكثرسازی ميزان تطابق طراحى سيستم با طرح ماژولارسازی بهينه، ٢- افزايش ميزان دسترس پذيری و فضای نت مورد نياز ، ٣- حداكثرسازی تامين الزامات فاصله و ٤- مينيمم سازی فضای چيدمان . در اين مقاله ، تابع هدف اول ، نخستين بار مطرح گرديد و تابع هدف دوم با توجه به تحليل سطح تعمير توسعه داده شد. طرح ماژولارسازی بهينه سيستم در تابع هدف اول با استفاده از ابزار ماتريس طراحى ساختار تعيين شد . همچنين بهينه سازی همزمان توابع هدف فوق در مطالعات پيشين در نظر گرفته نشده است. مساله چندهدفه بر يك مطالعه موردی كه دارای ١٧ زيرسيستم است پياده سازی گشته و با استفاده از الگوريتم بهينه سازی ازدحام ذرات چند هدفه ، ماژولارسازی و نوع چيدمان بهينه مشخص گرديد