نقش ادراك طراحان معمار بر چگونگي تاثير گذاري بر تكنولوژي فضاي معماري ايراني

از زمانیكه انسان پای بر عرصه وجود گذاشت، برای دستیابی به سرپناه - - فضایی كه او را در بر گیرد، ابتدا به ساكن به سكنی گزینی در غار و سپس به كلبه و .... روی آورد و با سپری شدن دوره های تنهایی، سختی و تفكر و سیر تكاملی بشر و همچنین افزایش نیاز و خواسته های فراوان وی، این سرپناه نیز به مرور زمان شكل جدیتری به خود گرفت و دستخوش سیر و تحولاتی گردید. تا اینكه معماری های مختلفی در اعصار و قرون متمادی پدیدار گشت كه حاكی از این بود كه این نوع معماری دیگر عنوان سرپناه را به دوش خود یدك نمیكشد بلكه از آن به عنوان فضایی جهت دستیابی به آرامش روح انسانی و اعتلای درون بشر و سیر به جاودانگی یاد می شود. آنچه كه جوهره اصلی و بن مایه فكری این معماری ناب را تشكیل می دهد فضا و مفهوم فضا است. پس به راستی فضا چیست؟ و آیا مفهومی مادی كه در اثر تكنولوژی بوجود آمده است كه حد و مرز می شناسد؟ و یا اینكه صرفاً مجموعه ای از روابط فضایی بین موضوعات مادی است و آیا محدوده ای از ماده است كه می توان یك بخش آن را از بخش دیگر متمایز نمود؟ شكل فضا تابع تفكرات - عملكرد و رفتار های انسان در زمان های مختلف بوده است. اما تكنولوژی در شكل دهی به آن بی تاثیر نبوده است از دیر باز تا كنون نظریات متعددی درباره فضا از طرف فلاسفه و ریاضیدانان شرق و غرب ارائه شده است. افلاطون، ابن سینا، دكارت و انیشتین هر كدام تعاریف و مشخصاتی برای آن قائل شدهاند كه كلی به نظر نمی رسد و تعبیر ایشان از فضا با معنایی كه معماران از آن اراده می كنند اشتراك و انطباق ندارد) زیرا كه «فضای معماران» و «فضای فلاسفه و ریاضیدانان» بیشتر مشترك لفظی است تا معنوی و اگرچه ممكن است تأمل در تلقی و تعریف ایشان از فضا به تعمق بیشتر در مفهوم معمارانه فضا كمك كند، اما ارتباط مستقیمی با آن نداشته