نو منطقه گرايي، رويكرد نوين مديريت منطقه ي كلانشهري مورد پژوهي : منطقه ي كلانشهري مشهد

عدم انطباق منطقهی عملكردی با محدودهی طرحهای توسعه شهری و منطقهای و همچنین قلمروهای حكومت محلی موجب بروز مشكلات متعددی در نظام مدیریت فضایی منطقهای ایران شده است. كلانشهر مشهد از این امر مستثنی نبوده و با مشكلاتی از قبیل اسكان غیررسمی، تمركز شدید جمعیت و فعالیت و زیرساختها در مشهد و عدم تعادل شدید فضایی در منطقه كلانشهری روبرو بوده است كه منشأ آن اغلب در سطحی بالاتر از كلانشهر مشهد میباشد. از این رو، هدف این پژوهش، پیشنهاد نظام مدیریت یكپارچهی منطقه ای بر اساس رویكرد نومنطقهگرایی جهت چاره جویی مشكلات منطقهی كلانشهری مشهد است. این پژوهش با بررسی نظام مدیریت فضایی منطقهای در ایران آغاز میشود و در ادامه، به بررسی رویكرد نومنطقه- گرایی میپردازد. سپس طرحهای مجموعه شهری متداول مورد واكاوی قرار میگیرد. روش تحقیق به كار گرفته شده در بخش اول، بازنگری پژوهش و در بخش دوم توصیفی تحلیلی میباشد كه بر اساس مطالعات - كتابخانهای و اسنادی و با تمركز بر مورد پژوهی)كلانشهر مشهد( است. یافتههای تحقیق حاكی از آن است كه برای رسیدگی به مشكلات منطقهای كلانشهر مشهد ابتدا ضروری است با توجه به معیارهایی همه شمول در ابعاد مختلف، منطقهی كلانشهری مشهد مشخص شده و مورد توافق كنش گران منطقه قرار گیرد. همچنین استدلال شده است كه موفقیت نظام مدیریت یكپارچهی چنین منطقهای در گرو حكمروایی دو سطحی است كه در سطح نخست، كل محدودهی منطقهی كلانشهری را شامل شود و كثرتی از كنش گران بخشهای دولتی، عمومی، مردمی و خصوصی نقش آفرینان آن باشند. همچنین سطح دوم، در محدودهی مراكز شهرستان- های واقع در این منطقه باید شكل گیرد كه دارای استقلال در تصمیم گیریها در مقیاس متناسب خود باشند. ارتباط بین این دو سطح بر اصل "واگذاری امور به پایینترین سطح" میباشد و سطح بالاتر تنها در صورتی حق دخالت در امور سطح پایینتر را دارد كه انجام آن امور خارج از توانایی سطح پایینتر و نیازمند همكاری سطح بالاتر باشد.