بررسي حس تعلق به مكان در خيابان چهارباغ اصفهان با رويكرد پديدارشناسي

یكی از معانی مهم و مؤثر در ارتباط انسان و محیط، حس تعلق می باشد. همچنین حس تعلق از معیارهای ارزیابی محیط های باكیفیت بوده و در معماری و رشته های طراحی محیطی، ویژگی های كالبدی و روابط اجزاء كالبدی با تأمین و تأكید بر فعالیت های اجتماعی محیط، نقش مهم و مؤثر در شكل گیری حس تعلق دارا می باشد. با نگاهی به معماری سنتی ایران حضور حس تعلق در اكثر آثار اصیل به خوبی مشهود است. در این پژوهش، حس تعلق در خیابان چهارباغ، به عنوان یك نمونه شاخص معماری صفوی كه با گذشت زمان بیش از پیش ارزش های نهفته خود را هویدا می كند مورد بررسی قرار گرفته است.هر بنا و اثر معماری اصیل بر ارزش هایی استوار است كه تأثیر گذر زمان بر آن كمرنگ است و همچنان با حفظ ارزش های خود می تواند به حیات خود ادامه دهد. هنگامی كه صحبت از معماری فردا می شود این پرسش مطرح میشود كه چگونه میتوان ارزشهای اصیل آثارگذشته را شناسایی و با مصالح و تكنیك های جدید در هم آمیخته و سیر نزولی و معماری بی هویت امروز را تغییر جهت داده و در مسیر تازهای قرار داد كه آنچه كه تشكیل دهنده فضاهای معماری و شهرسازی فردا است هویت و معنای اصیل خود را بازیابد.از آنجا كه اصطلاح معنا، آشكارا بر چیزی دلالت دارد كه نمیتواند كمی باشد و از سویی دیگر، توانایی رویكرد پدیدارشناسی، در ایجاد محیط واجد معنا و هویت از طریق خلق مكانهای سرشار از حس و روح مكان می باشد، چنین به نظر می رسد كه میبایستی در رویكردی پدیدارشناسانه، مكانها را مورد ارزیابی قرار داد تا بتوان به ادراك و تعیین معنا در معماری و شهرسازی دست یافت. در همین راستا به بررسی دیدگاه رلف، به عنوان یك پدیدارشناس، در مورد حس تعلق پرداخته و مؤلفه های موردنظر رلف در خیابان چهارباغ اصفهان بررسی و تحلیل خواهد شد.