الگوي ابتكاري بهبود تابع قابليت اعتماد سيستم هاي پيچيده با استفاده از نظريه توزيع مقادير فرين

با توجه به افزایش پیچیدگی آرایش، تعدد و تنوع اجزاء سیستم ها، امروزه مساله برآورد تابع قابلیت اعتماد از حساسیت فراوانی بخصوص در حوزه نگه داری و تعمیرات مبتنی بر قابلیت اعتماد، برخوردار است. در این مقاله با استفاده از خواص ویژه نظریه توزیع مقادیر فرین در نمونه های تصادفی آماری، رویكردی نوین جهت بهبود تابع قابلیت اعتماد برآورد شده برای یك سیستم پیچیده ارائه شده است . این رویكرد در ق الب یك الگوی كاربردی و كمی سازماندهی شده است. بگونه ای كه بتواند بصورت سیستماتیك ضمن انتخاب مدل بهینه توزیع مقادیر فرین در خور آرایش تقریبی اجزاء یك سیستم، مسیر بهبود تابع قابلیت اعتماد را از طریق گزینش میان الگوی توزیع طبیعی عمر و توزیع مقدار فرین منتخب ف راهم سازد. در واقع چنین فرض می شود كه توزیع مقدار فرین به دلیل تمركز عمیق تر و همخوانی بیشتری كه ماهیتاً بر نوع آرایش و تركیب اجزاء سیستم دارد، می تواند در ازای نمونه های تصادفی اخذ شد ه یكسان از عملكرد سیستم، تابع قابلیت اعتماد بهتری نسبت به توزیع طبیعی عمر آن سیستم به دست دهد . در نهایت با انجام یك مطالعه موردی عددی ، جنبه های عملیاتی الگوی ارائه شده و ایده اصلی این مقاله، بصورت روشن تر و دقیق تر تشریح می گردد.