تاثير ژنوتيپ، ريزنمونه و تيمارهاي هورموني بر اندام زايي درون شيشه اي گياه آفتابگردان

در این پژوهش تأثیر پنج ژنوتیپ آفتابگردان (سه رقم روغنی آزاد گروه افشان شامل ركورد، پروگرس و گابور و دو لاین والد هیبرید شامل CMS19 A line, AF18-196 A line دو ریز نمونه (بخش ابتدایی و انتهایی لپه) و 10 تركیب هورمونی در اندام‌زایی آفتابگردان مورد بررسی قرار گرفت. بذور بدون پوسته پس از ضدعفونی سطحی برای جوانه زنی برای محیط MS 2/1 بدون هورمون كشت شد. هر لپه گیاهچه دو روزه نصف و سه ریز نمونه از هر بخش به محیط باززایی انتقال یافت. اندام‌زایی مستقیم از پنج ژنوتیپ افتابگردان با دو ریزنمونه در محیط پایه MS با دو سطح BAP (یك و دو میلی گرم در لیتر) در تركیب با سه سطح (صفر، نیم و یك میلی‌گرم در لیتر) از هورمون‌های IAA,NAA ارزیابی شد. آزمایش به صورت فاكتوریل با طرح پایه كاملاً تصادفی در سه تكرار انجام گرفت. نتایج تجزیه واریانس برای سه پاراتر درصد باززایی، متوسط تعدا شاخساره در هر ریزنمونه و متوسط تعداد شاخساره در ریزنمونه‌های باززایی شده آفتابگردان نشان داد كه اثر ژنوتیپ، تیمار هورمونی و ریزنمونه معنی‌دار است و بدین ژنوتیپ و ریزنمونه، ژنوتیپ و تیمار هورمونی و ریزنمونه و تیمار هرومونی اثر تقابل وجود دارد. در این پژوهش ریزنمونه ابتدایی لپه پتانسیل برای شاخه‌زایی پاسخ‌دهنده به كشت بافت بودند. از تركیب هورمونی مورد آزمون نیز تركیب هورمونی دو میلی گرم در لیتر BAP به همراه یك میلی‌گرم در لیتر IAA بیشترین میزان شاخه‌زایی را داشت.