بررسي ارتباط حمايت اجتماعي با تاب آوري در بيماران تالاسمي ماژور

امروزه با توجه به پيشرفت درمان و افزايش سن بيماران تالاسمي مشكلات رواني-اجتماعي آنها اهميت بيشتري پيدا كرده است. بنابراين بديهي است كه موضوع تاب آوري در افراد مبتلا به تالاسمي اهميت فوق العاده اي دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي ارتباط حمايت اجتماعي با تابآوري در بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه افراد مذكر و مونث بالاي هجده سال مبتلا به تالاسمي ماژور مراجعه كننده به انجمن حمايتي تالاسمي بيمارستان اميد شهر اصفهان به تعداد 420 نفر ميباشد. حجم نمونه در اين پژوهش 119 نفر است كه به صورت هدفمند و تصادفي ساده انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه تاب آوري كونور و ديويدسون و حمايت اجتماعي) MOS ( شربورن و استوارت استفاده شد. تجزيه و تحليل دادهها در دو سطح آمار توصيفي و استنباطي محاسبه گرديد. در سطح آمار توصيفي از فراواني، درصد وميانگين و به منظور تجزيه و تحليل دادهها در سطح آمار استنباطي، از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. ضريب همبستگي بين حمايت اجتماعي و تابآوري) 557 / or= ، 05 ≥/ p ( معنادار بود. نتايج نشان داد رابطه مثبت و معناداري بين حمايت اجتماعي با تابآوري وجود دارد. ميانگين تابآوري در مردان بيشتر از زنان است. ) 05 ≥/ p