كاربرد سنجش از راه دور و سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) در پهنه بندي بوم شناختي زراعي

توسعه پایدار كشاورزی نیازمند تلاشی سیستمیك در جهت برنامه ریزی فعالیت های زمین به بهترین نحو، جدایی از برنامه خط مشی های سیاسی و موسسه ای است. پهنه بندی بوم شناختی زراعی (ZOning اAgrO-ECOlogiCa یا AEZ) یكی از مهم ترین روش ها برای برنامه ریزی توسعه كشاورزی است زیرا بقاء و عدم استفاده از زمین ها یا سیستم كشت در منطقه ای خاصی بستگی زیلاد به ارزیابی دقیق از منابع كشاورزی - آب و هوایی دارد. این روش برای طبقه بندی مناطق جغرافیایی یكسان كشت - اقلیمی برای طرح توسعه كشاورزی و سایر اقدامات مورد استفاده قرار می گیرد. ابزارهای مدرنی مانند سنجش از راه دور ماهواره ای و سیستم اطلاعات جغرافیایی (S اG) ابعاد جدید جهت كنترل و مدیریت منابع زمین به شیوه ای یكپارچه برای تشخیصی كشت - زیست محیطی در اختیار ما گذاشته اند. این كاربرد AEZ بوسیله نبود داده های جغرافیایی كافی ، بویژه در مناطق كوهستانی محدود می گردد. این مقاله می كوشد تا تركیبی از ابزارهای جدید برای گسترش كاربرد AEZ در مناطق كوهستانی مشخص نماید.