تعريف، توسعه و بهسازي چرخه عمر (مطالعه موردي در EPEG)

مهندسان و مدیران صنعتی، طی سنوان اخیر توجه ویژه ای را به موضوع عمر و دوام پذیری محصولات و خدمات كاركردی در حین تولید ومصرف داشته اند؛ بطوریكه امروه تعریف و توسعه چرخه عمر مواد اولیه، نیمه ساخته و فرآوری شده از برنامه های اصلی در بخش صنعت و خدمات بشمار می رود. بنابراین لازم است ضمن در نظر گرفتن یك محصول یا ماده خاص، نسبت به پیاده سازی مراحل تعریف شده چرخه عمر اقدام نمود. بر این اساس مواد منفجره یا «EG»ها، بعنوان یك كالای حساس ( از منظر عمر ماندگاری) مورد مطالعه قرار گرفته كه ضمن داشتن نقش كلیدی در تسهیل و توسعه فعالیت های صنعتی و عمرانی، از حساسیت و ضریب عمر ماندگاری پایین تری برخوردار می باشند؛ در این صورت فعالیت های چرخه عمر پررنگ تر و قابل تعمیم تر، خواهد بود. عملكرد مناسب و بی خطر مواد EG در هنگام مصرف، به عوامل متعددی از قبیل طراحی، فرآیندها و پروسه های تولیدی، مواد اولیه و غیره بستگی دارد. یكی از كالبدی ترین این عوامل، تاثیر شرایط محیطی در چرخه عمر ( بازه تولید تا مصرف ) بوده كه معمولاً وظیفه سنگین این مرحله، بعهده مسولان نگهداری و تعمیرات در طی پروفایل محیطی ( از مبادی ذخیره سازی، در جابجایی ها و حمل و نقل ها تا بكارگیری و مصرف این مواد ) خواهد بود. با توضیحات فوق، لازم است مهندسی جامع نگهداری در طی EPEG ( در مرحله جا افتادگی، مرحله عمر طبیعی و مرحله فرسایش ) اعمال شود تا امكان بهسازی چرخه عمر مواد EG و مدیریت مناسب در شرایط استاندارد محقق شود. این مقاله با تبیین و تشریح مبانی علمی مرتبط با عمر ماندگاری، به نحوه توسعه و بهسازی سیستمهای عمردهی و عمریابی مواد EG در دوره های زمانی مختلف و همین طور ارایه راهكارهای لازم، سعی نموده است دست اندركاران حوزه مدیریت چرخه عمر، نگهداری و لجستیك را به عمر ماندگاری بیشتر و مطمئن تر ( مطابق استاندارد محیطی) امیدوار نماید.