روستا، واسازي و فضاي جغرافيايي (با تأكيد بر عدالت جغرافيايي)

گسترش بنيان سازي هاي پساساختاري در علم جغرافيا و برنامه ريزي فضايي به خصوص برنامه ريزي در نواحي روستايي به نحو چشمگيري باعث به وجود آمدن چالشي جدي براي فلسفه هاي تثبيت شده، روش ها و فعاليت ها ي برنامه ريزي مخصوصاً براي شكل مدرن آن، شده است. نواحي روستايي در جهان اول ، دوم و سوم آنقدر در طي سه دهه گذشته تغيير كرده اند كه اكنون به نحو چشمگيري روش هاي جديد و متفاوتي و در واقع حتي تعريفات جديد و متفاوتي به عنوان موضوعات برنامه ريزي روستايي مي طلبد. در اين راستا با توجه به مباحث مطرح شده در اين مقاله واسازي به عنوان يك پارادايم كارآمد در رابطه با برنامه ريزي و توسعه روستايي در چارچوب نگرش پساساختاري مورد بررسي و تبيين قرار مي گيرد. نسبت جغرافيا و واسازي و همچنين تبيين واسازي متن فضايي روستايي در اين مقاله به تفصيل مورد بحث قرار گرفته و الگوهاي توسعه روستايي ايران از گذشته تاكنون واسازي گرديده و جايگاه عدالت جغرافيايي در برنامه ريزي روستايي و به كارگيري واسازي به عنوان معرفت شناختي يك پارادايم بررسي شده است . عدالت جغرافيايي در واقع ضرورت توسعه روستايي در ايران مي باشد كه مقدم بر عدالت اجتماعي است و مي تواند در مقياس مناطق جغرافيايي تأثيرگذار باشد. در واقع عدالت جغرافياي ي در گذار از ساختارگرايي و منطقه گرايي كلاسيك ، در چارچوب مناطق جغرافيايي توجه به نواحي روستايي را در كنار نواحي شهري مدنظر دارد. از اين رو بايد از برنامه ريزي صرف (فقط) در جهاني ساختاري به سمت برنامه ريزي پويا در حمايت (براي ) پساساختارگرايي حركت كنيم. بدين معنا كه تلاش كنيم نظريه و كاريست كه پيشرو، رهايي بخش و هدفمند باشد ، بسازيم.