بهاء الدين ساوجي ، سخنوري توانا اما گمنام

متون ادبی مادهٔ كار ادباست و بازیابی و شناساندن شاعران بزرگ بی گمان یكی از بنیادی ترین كارهایی است كه برای آگاهی از جریانات ادبی و تطورات و دگرگونی های سبكی زبان و ادب پارسی باید انجام شود. چه بسیارند شاعران بزرگی كه آثارشان ناشناخته مانده و یا در كنج كتابخانه ها پوسیده و نام و نشانی از آنان میان پژوهشگران و دوستداران ادبیات فارسی نیست. در این مقاله كوشش شده تا یكی از تواناترین شاعران قرن هشتم هجری را كه می تواند از نظر توان شاعری در ردیفیت كسانی چون خواجوی كرمانی، ظهیر فاریابی، امیر معزی و حتی انوری قرار گیرد و از تواناترین قصیدهسرایان قرن هشتم محسوب گردد، به دوستداران زبان و ادب فارسی معرفی كنیم. بهاء الدین نیاوجی از شاعران گمنامی است كه بخشی از عمر خود را در خدمت تاج الدین علی عراقی، حاكم كرمان و وزیر امیر مبارزالدین به سر برده و اتفاقاً از میان اشعاری وی، تنها مدیحه هایی كه در مدت اقامتش در كرمان برای تاج الدین علی عراقی سروده شده، باقی است. همهٔ اشعارش، جز یك مثنوی و دو قطعه، در قالب قصیده و بسیار مصنوع اما روان و مطبوع هستند یك قصیدهٔ مصنوع بدیعی دارد كه به پیروی از فخری اصفهانی(پدر شمس) سروده است. سبك اشعارش به سبك انوری نزدیك است و به اشعار كمال الدین اسماعیل ، امیر معزی و ظهیر الدین فاریابی نیز نظر داشته است.