اهميت روش هاي تصمي مگيري در بهبود مديريت روستايي

يكي از چالش هاي اساسي در فضاي روستايي ايران، نبود سازوكارهاي آزمون شده در اخذ تصميمات درست با توجه به روش هاي مرسوم در مديريت روستايي است. شناخت و بهره گيري از روش ها تصميم گيري گرو هي نقش به سزايي در اخذ تصميمات صحيح در زمان و مكان مناسب دارد . جامعه روستايي ايران با مسايلي مانند افزايش بهره برداران روستايي، كمبود منابع آب، نبود منابع مالي تأمين درآمد، ضعف بنگاه كوچك اقتصادي، درماندگي شغل هاي خانگي، كاهش ميزان مشاركت مردم و... مواجه است. اين بحران ها همواره با نبود سازوكارهاي تصميم گيري مناسب تقويت و راه را براي چانه زني بيشتر با اهرم هاي قدرت با مشكل مواجه مي سازد. بنابراين، در راستاي كسب حداكثر كسب امتيازات و منابع لازم است جامعه روستايي با روش هاي متداول تصميم گيري مانند گروه هاي تعاملي، حل مساله گروهي، توافقي، اسمي، دلفي است. يافته هاي مقاله بيانگر اين نكته است كه در نظام مديريت روستايي بهترين تعداد اعضاي تصميم گير 3 تا 5 نفر است. در اين خصوص: 1- روش دلفي مقبول ترين چارچوب تصميم گيري در شرايط و وضعيت هايي است كه در وهله اول به كيفيت بالا و در درجه دوم به پذيرش اعضا و اهميت زمان تاكيد دارد؛ 2- شيوه توافقي مقبول ترين چارچوب تصميم گيري در وضعيت هايي است كه نيازمند راه حل هايي با ميزان پذيرش بالا و در درجه دوم بر كيفيت بالا نيز تأكيد دارد؛ 3- تحقيق تطبيقي گروه هاي تعاملي و توافقي بيانگر اين است كه گروه هاي توافقي به تصميمات مطلوب تري دست يافته اند؛ 4- روش گروه اسمي براي دريافت راه حل يا بررسي مشكلات اظهار نظر مناسب تر است، درحالي كه ساير روش ها از جمله روش هاي تعاملي و توافقي جهت حل مساله نيازمند ارزيابي نظرات يا اتفاق نظر گروهي هستند.