مطالعه تطبيقي شاخص هاي حكمروايي خوب شهري در كلان شهرهاي ايران

روند سریع گسترش كلان شهرهای ایران بدون پیش بینی و استقرار ترتیبات نهادی و قانونی لازم برای كنترل و هدایت توسعه و ارائه خدمات متناسب در كل منطقه موجب بروز مشكلات و چالش های محتوایی متعدد، همچون گسترش سكونتگاه های غیر رسمی، تخریب محیط زیست، از بین رفتن اراضی مرغوب باغی و كشاورزی، آلودگی آب و خاك و هوا، ناكارایی شبكه حمل و نقل و غیره شده است. پرسشی كه مطرح است، این است كه چگونه می توان بر این چالش ها غلبه كرد؟ حل این چالش ها نیازمند الگو های جدیدی است كه بتوان از همه ظرفیت های جامعه در بخش های دولتی، خصوصی و مدنی استفاده كرد تا تولید و ارائه خدمات عمومی را حداكثر كرد. الگوی حكمروایی می تواند نظریه ای جدید در پاسخگویی به انتظارات و مسولیت های جدید باشد؛ الگویی كه می تواند راه برون رفت از وضعیت فعلی و روشی برای ارائه خدمات عمومی بهتر باشد. در این پژوهش با بررسی وضعیت شاخص های مشاركت، شفافیت، مسولیت و پاسخگویی، قانون مندی به عنوان ابعاد اصلی حكمروایی خوب شهری منابع و محدودیت های تحقق آن در كلان شهرهای تبریز، اصفهان و مشهد مورد بررسی قرار خواهد گرفت. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع كتابخانه ای و بهره گیری از كتب و مقاله های علمی و با استفاده از روش فراتحلیل (Meta-Analysis)، به شناسایی منابع و محدودیت هایی تحقق حكمروایی شهری در كلان شهرهای تبریز، تهران، مشهد می پردازد. به طور كلی بررسی وضعیت مدیریت شهری در كلان شهرهای ایران (تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و...) نشان می دهد كه این شهر ها هنوز با معیارهای حكمروایی خوب فاصله دارند.