بررسي حس تعلق به مكان در خيابان چهار باغ اصفهان با رويكرد پديدارشناسي

یكی از معانی مهم و مؤثر در ارتباط انسان و محیط، حس تعلق می باشد. همچنین حس تعلق ازمعیارهای ارزیابی محیط های با كیفیت بوده و در معماری و رشته های طراحی محیطی، ویژگی های كالبدی و روابط اجزاء كالبدی با تأمین و تأكید بر فعالیت های اجتماعی محیط، نقش مهم و مؤثر در شكل گیری حس تعلق دارا می باشد. با نگاهی به معماری سنتی ایران حضور حس تعلق در اكثر آثار اصیل به خوبی مشهود است. در این پژوهش، حس تعلق در خیابان چهارباغ، به عنوان یك نمونه شاخص معماری صفوی كه با گذشت زمان بیش از پیش ارزش های نهفته خود را هویدا می كند مورد بررسی قرار گرفته است.هر بنا و اثر معماری اصیل بر ارزش هایی استوار است كه تأثیر گذر زمان بر آن كمرنگ است و همچنان با حفظ ارزش های خود می تواند به حیات خود ادامه دهد. هنگامی كه صحبت از معماری فردا می شود این پرسش مطرح می شود كه چگونه می توان ارزش های اصیل آثار گذشته را شناسایی و با مصالح و تكنیك های جدید در هم آمیخته و سیر نزولی و معماری بی-هویت امروز را تغییر جهت داده و در مسیر تازه ای قرار داد كه آنچه كه تشكیل دهنده فضاهای معماری و شهرسازی فردا است هویت و معنای اصیل خود را بازیابد. از آنجا كه اصطلاح معنا، آشكارا بر چیزی دلالت دارد كه نمی تواند كمی باشد و از سویی دیگر، توانایی رویكرد پدیدارشناسی، در ایجاد محیط واجد معنا و هویت از طریق خلق مكان های سرشار از حس و روح مكان می باشد، چنین به نظر می رسد كه می بایستی در رویكردی پدیدارشناسانه، مكان ها را مورد ارزیابی قرار داد تا بتوان به ادراك و تعیین معنا در معماری و شهرسازی دست یافت. در همین راستا به بررسی دیدگاه رلف، به عنوان یك پدیدارشناس، در مورد حس تعلق پرداخته و مؤلفه های مورد نظر رلف در خیابان چهارباغ اصفهان بررسی و تحلیل خواهد شد.