بررسي منابع آب مسير آبراه خليج فارس – درياي خزر و تأثير آن بر توسعه و آباداني مناطق شرقي كشور

اتصال آبی ( آبراه ) خلیج فارس – دریای خزر می تواند یك آبراه قابل كشتیرانی به منظور ترانزیت كالا و حمل و نقل داخلی و خارجی باشد. این آبراه می تواند باعث ارتباط كشورهای آسیای میانه و سواحل دریای خزر با آبهای آزاد جهان از طریق خلیج فارس باشد. در ایران در رودخانه های ساحلی و بنادر شمال و جنوب حمل و نقل بصورت محدود انجام می گردد. ولی حمل و نقل بصورت گسترده از رودخانه های طبیعی و كانال ساخته شده داخلی معرفی و گسترده نشده است. در این مطالعه كه امكان پذیری اتصال دریای خزر به خلیج فارس مورد توجه قرار گرفته است. ایجاد آبراه سبب كاهش طول مسیر ترانزیت و كاهش مصرف انرژی برای حمل و نقل نه تنها در داخل ایران بلكه در سطح بین الملل می گردد. جهت تأمین حجم آب مورد نیاز آبراه می توان از آورد رودخانه های فصلی و دائمی و منابع آبهای زیرزمینی مسیر آبراه از خلیج فارس تا دریای خزر استفاده كرد. علاوه بر استفاده های مختلفی كه از آبراه می شود از این كانال می توان جهت مدیریت منابع آب كویر مركزی و اجرای طرحهای مختلف آبخیز داری استفاده كرد.

The water connection (water way) of Persian Gulf and khazar sea can be a navigabie water way for transiting good and domestic and inter national transportation. This water way can connect central Asian countries & khazar sea coasts to seas of the world. The Transportation in coastal rivers & northern and southern ports of Iran is limited. But,The transportation isn’t wide spread in natural rivers and constructed canals. This study is about the possibility of connection of khazar sea to Persian Gulf. The construction of this water way cause decreased in the distance of transit and the consumption of energy not only inside Iran but also in other countries. Supplying water for this water way can be done by bringing water from seasonal & permanent rivers and subterranean water resources existing in the route of water way from Persian Gulf to khazar sea. This water way can also be used in management of central salt desert water resources and performing the different watershed management.