بررسي عوامل زمينه سازِ حس تعلق به مكان براي طراحي مطلوب در محيط كالبدي مجتمع هاي مسكوني

حس تعلق یكی از معانی مهم و مؤثر در ارتباط عاطفی بین انسان و محیط میباشد. مسكن و محیط های مسكونی دارای فضاهای مختلفی است كه در سطوح مختلف چیدمان یافته و انسانها باید با این فضاها ارتباط برقرار كنند، كه گاه به آناحساس تعلق دارند و گاه از آن گریزانند. لذا با توجه به اینكه حس تعلق، یكی از نیازهای اساسی انسان در فضاهای مسكونی می باشد، این مهم ضرورت انجام مطالعات گسترده در باب شناسایی ابعاد مختلف حس تعلق در فضاهای مسكونی را میطلبد. لذا پژوهش حاضر یك پژوهش تحلیلی - توصیفی میباشد و جمع آوری دادهها از بین كتب و مقالات بوده است و هدف آن رسیدن به ساختار مشخصی از حس تعلق در محیط های مسكونی برای طراحی مطلوب میباشد. لذا پس از بررسی نظرات مختلف از دیدگاه پدیدارشناسان، روانشناسان محیطی و هستی شناسان؛ مؤلفه های تشكیل دهنده حس تعلق مشخص گردید و بر پایه آن نمودار كلی از حس تعلق بیان شد. در این نمودار حس تعلق بر پایه عوامل درون فردی )ابعاد فردی( و عوامل برون فردی )ابعاد اجتماعی و كالبدی( تقسیم بندی گردید. و با توجه به نمودار حاصله سیاستها وراهبردهایی بر پایه ابعاد فردی )مشخصات ادراكی شناختی - فردی و معانی( و ابعاد اجتماعی )فعالیتها( در جهت رسیدن به محیط كالبدی )مؤلفه های عملكردی، مؤلفه های تجربی – زیبایی و مؤلفه های زیست محیطی( مطلوب، بیان گردید.نمودار، سیاستها و راهبردهای پیشنهادی كاربردی بوده و میتواند معیاری برای طراحی بهتر در محیط های مسكونی برای رسیدن به حس تعلق در ساكنین باشد