بررسي ظرفيتهاي صنعت گردشكري در صادرات فرش دستبافت با استفاده از مدل ماتريس سوات(مورد توريسم چمداني)

صنعت گردشگري يكي از اركان مهم اقتصاد مهم جهان كنوني را دربر مي گيرد و سرمايه گذاري در اين صنعت،پربازده ترين سرمايه گذاري محسوب مي شود.صنعت فرش ايران نيز با قدمتي هزاران ساله،در طول ساليان متوالي جايگاه نخست صادرات سنتي ايران را به خود اختصاص داده و به دليل ارزش افزوده بالا،از اهميت ويژه اي در تجارت خارجي ايران برخوردار بوده است.فرش ايران با داشتن طرح و نقشه هاي منحصر به فرد،كيفيت بالا و برخورداري از هنر خاص ايراني به بازار هاي اروپايي و امريكا صادر مي شد،اما بر خلاف تصور توليد كنندگاه و مسئولان مربوطه دولتي،اين بازار كه رقيبي براي ايران وجود نداشت،طي ده هاي اخير،كم كم از انحصار ما خارج و رقباي آسيايي،توانستند بخش عمده اي از بازار هاي هدف ما را از آن خود كنند،با اينحال فرش ايراني 40 در صد از بازار هاي جهاني را به خود اختصاص داده است و 20 الي30 درصد فرش در داخل به فروش مي رسد و 70 الي 80 درصد به كشورهاي ديگر صادر مي شود.بنا بر اين با برنامه ريزيهاي مدون و شناخت پتانسيل هاي موجود در اين دو صنعت بزرگ و مهم مي توان در جهت صادرات غير نفتي و در آمدزاي كشور اقداماتي انجام داد.يكي از راههاي خروج فرش در كشور از طريق توريسم چمداني صورت مي پذيرد كه كمتر مورد توجه قرار گرفته است،در حاليكه اين تجارت تاثيراتي نامرئي بر صادرات صنايع دستي (فرش)كشور دارد.در اين پزوهش به طور اعم به بررسي جنبه هاي مختلف صنايع دستي(فرش)و صنعت گردشگري به طور اخص به وضعيت توريسم چمداني در كشور پرداخته و اين نوع تجارت را از ابعاد مختلف مورد تجزيه و تحليل قرارداد.روش تحقيق در اين پژوهش از نوع كاربردي،تحليلي_توصيفي است و از مصاحبه با مسئولان و مديران مربوطه و مدل ما تريس سوات كمك گرفته شده است.