گذري از معماري بومي و نگاهي به اصول و ويژگي هاي معماري بوم گرا

چند دهه از مطرح شدن معماری پایدار در عرصه معماری می گذرد و مجامع بین المللی راهكارهای بسیار را برای تكمیل و تكامل آن ارائه نموده اند معماری از جمله هنرهای هنر بشری است كه شاید بیشتر از هر هنر دیگر خود را با عناصر بومی و منطقه ای هماهنگ ساخته است . از اینرو در هر گوشه از این كره خاكی كه پا می نهیم با بناهایی روبرو می شویم كه هر یك متناسب با اقلیم آن منطقه ساخته شده اند . قطعأ اصول معماری پایدار كه همان حفظ انرژی های طبیعی، كاهش استفاده از سوخت های فسیلی و همزیستی با محیط و اقلیم است باید مد نظر طراحان و فعالان عرصه معماری قرار گیرد . قدری تأمل در معماری پایدار و اصول آن ما را به معماری بومی (مربوط به گذشته) این سرزمین خواهد رساند، چرا كه معماران این سرزمین در اقلیم های مختلف توانسته اند بهترین هماهنگی را با محیط ایجاد كنند و با استفاده از محدودیت ها و امكانات بستر طرح بهترین شرایط زیستی رابرای كاربران فراهم خود سازند شناخت معماری بومی می تواند به منزله شناخت جامعه باشد. در معماری سنتی به این جهت پایداری به وجود می آمد كه خود افراد ساكن منطقه آن را خلق می كردند همانطور كه پیش تر گفته شد معماری پایدار ،معماری دوستار محیط زیست و تابع شرایط منطقه است پس باید با مطالعه دقیقتر معماری سنتی منطقه خود و تبدیل آنها به الگو های قابل ارائه ازعلم پیشینیان استفاده كرده و آنها را به صورت مدرن ولی با همان شرایط پایداری در معماری امروز خود استفاده كنیم. در پژوهش حاضر، تلاش بر آن است كه بر پایه منابع و اسناد، نگاهی به معماری بومی و ویژگی های آن داشته و اصول معماری بوم گرا مورد بررسی قرار گیرد تا در این فرایند بخشی از ارزش های معماری روشن تر شود. در همین راستا روش تحقیق در این پژوهش، مطالعه توصیفی _ تحلیلی مبتنی بر مطالعات كتابخانه ای و اسناد و مدارك موجود می باشد .