بررسي نقش برنامه ريزي شهري (كاربري زمين) در كاهش آسيب پذيري مناطق شهري در برابر زلزله

كشور ایران به واسطه قرارگیري در كمربند زلزله و وجود گسلهاي متعدد توأم با آسیب پذیر ي سكونتگاههاي شهر ي ناشی از تراكم هاي انسانی و ساختمانی و شهرسازي نامناسب و... از پیامد زلزله هاي مخرب بشدت متأثر گشته است. غالبا تحقیقات به عمل آمده در رابطه با خسارات ناشی از زلزله حول محور روشهاي ساخت و ساز واحدهاي ساختمانی جهت افزایش مقاومت بنا بوده است. لیكن در این تحقیق اعتقاد بر این می باشد كه با كاربرد روشهاي برنامه ریزي شهري به ویژه كاربري زمین می توان از آسیب پذیري مناطق شهري در برابر خطرات زلزله كاست. به كار گیري اصول برنامه ریزي كاربر ي اراضی شهري ( مكانیابی مناسب كاربریها با توجه به وجود گسلها و مناطق پرخطر، همجواري و تناسب كار بریها با یكدیگر و ... ) می تواند ضریب آسیب پذیري سكونتگاههاي انسانی را در مقابل زلزله كاهش دهد. تحقیق حاضر با بررسی دیدگاهها شامل سیاست بازار، سیاست رفع بحران و اضطرار و سیاست كاهش و ابزارهاي برنامه ریزي شامل ابزارهاي قانونی، مالی، اطلاعاتی ومحرك براي كاهش خطرات زلزله و بررسی مفاهیم شهرسازي در ارتباط با كاهش آسیب پذیري شهري به ارائه راهبردها و و سیاستهاي كاهش آسی ب پذیري كاربري زمین در برابر زلزله پرداخته است.