بررسي بوم شناختي و مديريتي دامداري مرتع به شيوه ي بره پي و شيردوشي

چه جه دامداران ایرانی به طور سنتی مراتع خود را برای تولید محصولات متعدد دام مانند شیر، پشم و بر هزایی (شیر دوشی) استفاده می كنند. در سال های اخیر روش تولید گوشت به عنوان تنها محصول (بره پی) در حال گسترش است. در این تحقیق دو روشی استفاده از مراتع از نظر اثر آنها بر روی شرایط مراتع و منافع اقتصادی برای دامداران مقایسه شد. با انجام بازدید های صحرایی، تاج پوشش، تولید، وضعیت و گرایشی مرتع و تنوع گونه ای در دو روش بهره برداری اندازه گیری شد. علاوه بر این، وزن دام، تولید شیر و گوشت، هزینه صرف شده برای مدیریت دام و مدت فعالیتهای شبانهروزی دامها در دو مرتع اندازه گیری و بین دو روشی بره پی و مقایسه شد. نتایج نشان داد كه تنوع گونه ای و تولید مرتع در روش شیردوشی بالاتر است اما تولید گوشت در روشی بره پی بیشتر بود. هزینه مدیریت دام در مرتع در روش شیر دوشی بیشتر بود. در هرشبانهروز دام، در روشی شیر دوشی 13 ساعت و در روش پره پی 17 ساعت برای پیاده روی و چرا وقت صرف كرد، كه منجر به آسیب بیشتر به خاك و پوشش گیاهی در سایت برهپی شد. روشی برهپی به دلیل شدت چرای بالایزن باعث اثرات منفی بیشتر در اكوسیستم مرتع می شود، اما سود بالاتر (38%) و مدیریت آسان تر دام سبب تشویق دامداران به استفاده این روشی ثالر آینده خواهد شد. بنابراین، مطالعات آینده باید به منظور بافتن راهكار هایی جهت استفاده مناسب تر از مراتع تحت روشی بره پی انجام شود.